Vallestappers op het Grenslandpad

Stramproy - Thorn: 28 mei 2010

VERSLAG FOTO'S

De laatste etappe!
Enkele dingen gaan vandaag anders. Pas om negen uur op de koffie bij Pieter en vandaag staan Ieteke en Henny paraat om ons naar het station in Eindhoven te brengen. De koffie en de koek smaken als gewoonlijk prima. Ieteke maakt van ons een staatsiefoto in de tuin bij Pieter.
Pieter en Ron leggen de wandeling van vandaag in bewegende beelden vast, omdat het de laatste etappe is.

Henny en Ieteke brengen ons weg. Wij komen ruimschoots op tijd aan bij het station om kaartjes voor de trein en strips voor de bussen te kopen. Rond tien uur stopt de trein keurig op tijd op spoor 1. Het is behoorlijk druk in de trein in verband met Pinkpop in Landgraaf, maar wij vinden zitplaatsen voor het stukje naar Weert. Ook netjes op tijd is de bus in Weert, die ons naar Stramproy brengt.
Na een vlekkeloze reis, uitgekiend door Ron, kunnen we in Stramproy om tien voor elf aan de laatste etappe naar Thorn beginnen:


Deze laatste etappe wordt op film vastgelegd door ons camerateam Ron en Pieter:
Ons camerateam
  • Op het Kerkplein zien we nu wel het beeldje staan van de "Zoatmaal", oftewel de zoutsmokkelaar, in 1990 vervaardigd door Truus Coumans. We verlaten Stramproy in zuidelijke richting naar de grens. Net buiten het dorp hebben ze een straat naar Henk vernoemd. Netjes toch!
    Bij Breyvin een gelijknamige kapel, ook wel Bellekapel of Kaupmankapel genoemd, uit 1805. Helaas zijn de meeste kapelletjes tegenwoordig afgesloten ter voorkoming van vernielingen en diefstal. Paal 155


  • Iets verder de grens met België en daar staat inderdaad een grenspaal, opgenomen in het Grenslandpadboekje. Het moet nummer 155 zijn, alleen dat is vanaf de weg niet te zien. Jan trotseert de afrastering met schrikdraad en kan zo toch de foto nemen als bewijs.
    Henk had gehoord, dat de etappe eentonig zou zijn, maar het valt in werkelijkheid reuze mee. Misschien dat het komt door de zon en het heerlijke wandelweer. In elk geval genieten wij volop. In een langzaam tempo wandelen we over rustige asfaltweggetjes naar Molenbeersel.


  • Even voor dit dorp worden groene asperges geplukt door drie Poolse vrouwen. Ron filmt ze, maar daar zijn ze eigenlijk niet van gediend. Hij doet er nog een schepje bovenop door "Polizei" te roepen. Molenbeersel, inderdaad met een molen en een kerk, is niet zo groot. We zijn redelijk snel het dorp uit. Na de Abeek, die weinig opvalt, een serie vooral grote villa's. Daarna weer meer de natuur, want we gaan vlak vóór een brug linksaf langs een andere beek, de Lossing.
    Meteen mooi in het groen en een picknicktafel om te pauzeren en te smullen van een stroopwafel van Wim.


  • Sint Hubertus kapel We lopen verder langs de Lossing en gaan door een natuurgebiedje met een fraaie visvijver en opnieuw vele banken, die we nu niet nodig hebben.
    We passeren opnieuw een kapel, die deze keer niet aan Maria is toegewijd maar aan Sint Hubertus, de beschermheilige van de jagers. Iets verder toch een kapel voor Maria met als opschrift "O.L.V. DER ZEVEN SMARTEN B.V.O.", voluit dus "Onze Lieve Vrouw der zeven smarten, bid voor ons". Deze kapel is wel open. Henk wil een kaarsje opsteken, maar die zijn op en bovendien werken de elektrische kaarsjes niet. Misschien twee van de zeven smarten?
    Vlak voor Grenspaal 140 pauzeren we om een boterham te eten. De Grenspaal wordt op een foto gezet.


  • Iets verder, net op Nederlands gebied, staat tussen drie flinke lindebomen een wat vervallen wegkruis uit 1828. Op een bordje staat "OFFER VOOR DE KOORS". Het lijkt een schrijffout, maar in het Grenslandboekje wordt gelukkig toegelicht, dat je met behulp van een kleine gift in een muntgleuf jezelf kunt vrijwaren van ziekte en koorts. De muntgleuf is ons overigens niet opgevallen.
    Wegkruis We wandelen of misschien beter kuieren Neeritter binnen na de passage van weer een wegkruis, deze keer getooid met kleurige bloemen, die erg lang goed blijven omdat het kunstbloemen zijn. "INRI", staat er boven. Wim: "Weten jullie nog wat het betekent? We hebben het ooit opgezocht." We weten het niet meer op de R van Rex (Koning) na. Wikipedia op internet geeft uitsluitsel: Iesus Nazarenus, Rex Iudaeorum (Jezus van Nazaret, koning der Joden).


  • In Neeritter valt direct de Limburgse naam van een café op: "sjöttegaffel". Het zal wel iets met een vork zijn, maar verder komen we niet. Henk vraagt het aan een mevrouw, die de stoep aan het vegen is. Zij weet het inderdaad. Het slaat op de vork, die bovenop de schutsboom staat, waarop geschoten wordt door schutters op hun eigen terreinen. Het is een Limburgse variant en een waar festijn op het Oud Limburgs Schuttersfeest, dat elk jaar ergens in Nederlands of Belgisch Limburg wordt georganiseerd. Zo, dat weten we dus ook weer.
    De Limburgse Sjöttegaffel:
    De Limburgse Sjottegaffel
    Net voorbij Neeritter de laatste Grenspaal van onze wandeling, namelijk nummer 138. Die wordt vereeuwigd. Terugkijkend hebben we een aardig zicht op het kerkje van het dorp. Henk noteert vanaf het begin van het Grenslandpad in zijn boekje keurig de datum, waarop we een grenspaal passeren. Hij kan daarom precies zeggen, wanneer we aan het Grenslandpad in Sluis zijn begonnen, namelijk op 2 maart 2009. Dat is zo'n vijftien maanden geleden.


  • We zijn weer in België. Net voorbij het onopvallende kasteel staat een picknicktafel langs de weg. We maken er gebruik van om in de zon te genieten van een laatste pauze. We hebben tijd genoeg. Pieter verlangt vandaag geen grootse wandelprestatie van ons en daarom kletsen we wat langer dan gewoonlijk. Heerlijk!
    Schilderachtig Vijverbroek Bij Kessenich steken we de drukke Napoleonsweg over, lopen over een mooie holle weg en slaan een eindje verderop linksaf 't Vijverbroek in, een prachtig nat natuurgebied. Dus ook meteen muggen. Ze weten direct de kuiten van Jan te vinden, de enige, die vandaag een korte broek draagt. Hij slaat ze kapot en loopt rustig door. De meesten van ons zijn beschermd door HET product tegen muggen, deet. Een fraai bord met een pronte dame, die schildert, maakt duidelijk, dat het Vijverbroek inderdaad een schilderachtig gebied is met een rijke flora en fauna. Gelukkig is het Vijverbroek van een dreigende ontgrinding in de jaren '80 gered!


  • Na het broek lopen we een stukje langs de Itterbeek, steken de beek over met een brug. Aan de andere kant wandelen we langs de beek verder en zien de kerktoren van Thorn, het ultieme eindpunt van het Grenslandpad, achter de bolle akker opduiken. Een mooi beeld aan het einde van deze etappe en van het pad.
    En dan Thorn. Onmiskenbaar het witte dorp, want de meeste huizen zijn inderdaad wit. Langs een beekje gaat het verder en daarna over een kiezelweg omhoog naar de kerk. Het is rustig en mooi in Thorn. De rijke geschiedenis van Thorn vanaf de tiende eeuw is op een bord en in het boekje toegelicht. Erg belangrijk, maar wij hebben zin in een heerlijk biertje en strijken neer op het zonnige terras van het Kanunnikessehuys uit 1625.
Thorn, het witte dorp Het is dan tien voor half vijf. Volgens Pieter hebben we vandaag 17.440 meter gelopen met een gemiddelde van, schrik niet, 4,3 km per uur. We zullen de zon maar de schuld geven en op de laatste dag hebben we meestal meer tijd.
De bieren smaken heerlijk en ook een tweede rondje gaat er prima in. De bedienster geeft ons een stickertje, bedoeld als stempel. We plakken het in ons boek.

Op het terras smaakt het prima Deze laatste etappe besluiten met een hapje eten. Beter gezegd een diner bij de buren van het café, hotel restaurant Crasborn. Het is erg rustig en we laten ons verwennen door de kookkunsten van de kok. Heerlijk en aan te bevelen. De bus van half acht kunnen we niet meer halen en daarom is er nog tijd voor een afzakkertje. Even na achten verlaten we het restaurant met een Limburgs "Hoije", maar dat gaat ons niet zo goed af. "Houdoe" gaat vlotter.

Ron loodst ons bekwaam naar de halte. De tijdstabel is wat cryptisch, maar in elk geval krijgen we keurig op tijd de bus naar Weert in ons vizier. Hij stopt en de twee aanwezige passagiers worden aangevuld met vijf. Je zou kunnen zeggen de bus is voor dit tijdstip "bijna vol"! In elk geval goed voor Veolia, die deze buslijn verzorgt.
In Weert staan we net op het perron en meteen rolt de intercity naar Eindhoven binnen. Het kan niet nauwkeuriger. Zonder problemen op naar Eindhoven, waarbij de filmers onder ons, zoals gebruikelijk commentaar vragen hoe het geweest is, waardoor het wordt vastgelegd voor onze achterban.
In Eindhoven moeten we even wachten op lijn 21 naar Nuenen. Tien over half tien vertrekken we in een tamelijk volle bus naar Nuenen. In de bus wensen we elkaar het beste toe en vooral een goede vakantie aan de vakantiegangers onder ons.
Henk, Pieter en Jan stappen als eersten uit bij de halte Panakkers aan de Europalaan. Ron en Wim stappen wat verderop uit bij de halte Centrum.

VANDAAG EEN HEERLIJKE WANDELETAPPE TOT BESLUIT VAN HET 365 KM LANGE GRENSLANDPAD.
We hebben de grensstreek met België van Sluis tot en met Thorn te voet verkend en ervan genoten!


Terug naar boven