Vallestappers op het Grenslandpad

Lozen - Stramproy: 22 april 2010

VERSLAG FOTO'S


Vakanties van een paar wandelmaten hebben de wandelfrequentie danig verstoord, want na ruim twee maanden zitten we pas weer bij Pieter aan de koffie met een heerlijke koek.
We vertrekken rap naar Stramproy, een eindje ten zuidoosten van Weert. Parkeren de auto van Henk op het Kerkplein en gaan daarna met de auto van Wim naar het startpunt van vandaag bij de Kettingbrug nabij Kaulille. We rijden binnendoor naar het Belgische Bocholt en vlak voor het kanaal naar Lozen over de N69. De vierbaans weg wordt een normale weg in Lozen zelf. In het dorp staan borden aan de zijkant op de weg, dat alleen bestemmingsverkeer verder mag. Waarom is eerst niet duidelijk, maar iets verder wel: de brug over de Zuid-Willemsvaart is afgesloten.
BLOKKADE !!
We zouden helemaal terug moeten om via Bocholt de oorspronkelijke startplaats Kettingbrug te bereiken. De route van het Grenslandpad loopt echter ook over de brug in Lozen. Zeer tegen onze gewoonte in slaan we het stukje van Kettingbrug tot Lozen over, want wellicht kunnen we ook niet te voet over de afgesloten brug en dat schiet niet erg op.
KORTER ALTERNATIEF !!
Wim parkeert zijn auto op het plein voor de kerk in Lozen. Vanaf dit punt beginnen we met de wandeling, die daarom enkele kilometers korter zal uitpakken. Niks aan te doen. Het weer is prima, wel iets te fris om zonder jas of zo te beginnen. Maar het is droog en de zon schijnt, dus wat wil je nog meer.

  • Een klein stukje door de bebouwde kom van Lozen en in de Nieuwstraat aangekomen, zitten we weer op de route van het Grenslandpad. Een eind verder krijgen we een stuk langs de Zuid-Willemsvaart, dat vooral lang en recht is. Eigenlijk wat saai. Aan de zijkant wel een monumentje met de titel "De helende aarde" uit 2007. Waarom het hier staat en wat de aanleiding was is niet duidelijk, maar het is wel apart vorm gegeven. Paal 167


  • We vervolgen ons pad langs de vaart en gelukkig is er opnieuw een kleine onderbreking: Grenspaal 167, want die proberen we toch allemaal te vinden en te registreren. Zij zijn immers het onderwerp van dit pad.
    De route langs het kanaal blijft recht. Rechts van ons wordt de natuur steeds fraaier. Het is de natte rand van de Laurabossen. In de weide staan en liggen koeien, die als natuurbeheerders dienst doen. We slaan rechtsaf en koe nummer 3325.5 laat haar fraaie hoorns zien.


  • De Laurabossen zijn aangelegd voor de dennenbomen, bedoeld voor de mijnbouw in Zuid-Limburg. De mijnen zijn al lang gesloten en de bossen worden omgevormd, zodat er meer variatie in de begroeiing ontstaat. En dat begint aardig te lukken met veel meer loofhout tussen de monotone dennenbossen. Die zullen er vroeg of laat ook wel aan moeten geloven.
    Her en der fleuren bloeiende krentenboompjes de natuur op. Behalve paardenbloemen en pinksterbloemen is er nog niet veel aan bloeiende planten te zien. De natuur is duidelijk twee tot drie weken achter op het schema, vanwege de tamelijk koude winter.


  • Mooie bloemen Via de lange Kettingdijk, een breed pad gaan we in oostelijke richting en lopen vrijwel parallel aan de grens, die zo'n honderd meter rechts van ons ligt. Op deze dijk vliegt ineens een groene specht weg en meteen rechts langs het pad ziet Jan een mooi klein vogeltje zitten. Het zit misschien een meter van ons vandaan, maar het blijkt lastig om het te vinden. Uiteindelijk zien we hem allemaal. We vergeten een foto te maken en raden naar zijn merknaam. Misschien een boomkruiper. Afijn, wel mooi en zeker niet bang.
    De Kettingdijk komt uit op de Bocholterweg, waar we vanmorgen met de auto over heen hebben gereden. Wij steken de weg over en gaan het Wijffelterbroek in. Een restant van ruim 60 hectaren van de enorme broekbossen, die hier lagen. Begin jaren '40 was het broek nog zo'n 200 hectaren groot. Onherbergzaam en je kon er gemakkelijk verdwalen. En zo dicht bij de grens hadden ze geen goede naam bij het douanepersoneel. Nu is de grens geen probleem meer.


  • Henk heeft van iemand gehoord, dat de laatste twee etappes naar Thorn wat saai zijn, maar dit stuk valt alleszins mee. Een mooi pad door dit broekbos komt uit op een paadje pal langs de grens. Hier moet ergens een grenspaal staan. We zijn al linksaf geslagen, dus we moeten we er voorbij zijn gelopen zonder het te zien. Jan loopt terug en ziet hem. Grenspaal 163 staat behoorlijk verdekt opgesteld. Aan de andere kant van de grens een Belgische weide en aan de Lunchpauze Nederlandse kant het broekbos.
    Wij zijn toe aan de middagpauze, maar er is geen bank te zien. In de verte lijkt wel iets te staan, maar of de balk over het pad een goede zitplek is, valt moeilijk te beoordelen. Een nabijgelegen omgevallen boom is voor ons goed genoeg. Bovendien is het daar heerlijk in de zon met een mooie open weide aan de andere kant van het pad. Niet ver vanaf Grenspaal 163 genieten we van de pauze, de rust en de boterhammen.


  • Na een klein half uurtje stappen we op. Het pad komt uit op de Pruiskesweg en jawel op dat punt staat een prachtige vrij nieuwe picknicktafel. Nog geen honderd meter van de plek waar we van onze pauze hebben genoten. Soms zit het tegen, maar het plekje was wel prima.
    Na de Pruiskesweg een mooi natuurgebiedje. Voorbij een Zevensprong lopen we over de Arevensdijk richting Stramproy. Links en rechts van de dijk opnieuw fraaie natuur, waar de dijk naar is vernoemd. Het Areven is in beheer bij Natuurmonumenten. Bij het begin van het natuurgebied, maar voor ons het einde staat zowaar een bank.
    Vijf op een rij We genieten van een laatste rustpauze. Het weer is nog steeds prima. Tegenover ons nadert over een pad een mevrouw met haar bordercollie. Ze is nu dichtbij en Jan zegt: "Wij hebben op jou gewacht. Zou je een foto van ons willen maken?". Ze wil er zelfs wel twee maken voor de zekerheid. Ze wordt vriendelijk bedankt en vervolgt haar pad in de landelijke omgeving van Stramproy.


  • Wij gaan verder over Arevensdijk en bereiken de bebouwde kom van Stramproy oftewel op z'n Limburg Rooj. Dit lijkt veel op Rooi, maar dat staat voor het Brabantse Sint Oedenrode.
    Stramproy is verder niet zo spannend. Het beeldje van de zoutsmokkelaar kunnen we niet vinden. Het is misschien verplaatst vanwege bouwwerkzaamheden in de buurt van de kerk. Het kerkplein is tevens het eindpunt van vandaag. De route is wat korter uitgevallen, maar volgens Pieter toch 16.270 meter lang. Daar hebben we 3 uur en 33 minuten over gelopen, zodat we gemiddeld uitkomen op 4,6 km per uur. We hebben bijna een uur gepauzeerd of stil gestaan. Dat alles bij elkaar heeft er toe geleid, dat we om tien over half drie bij de auto van Henk staan. Het is nog steeds fraai, zonnig weer. Tijd dus om Stramproy snel te verlaten om de auto van Wim in Lozen op te halen.
In Lozen is de brug niet meer afgesloten, zodat we de weg langs de Zuid-Willemsvaart kunnen nemen naar Weert. Via de A2 en de A67 Thuis bij Schafrath rijden we naar Geldrop en vervolgens naar Nuenen.

In Nuenen strijken we neer op het zonnige terras van Café Schafrath, waar we hartelijk worden begroet als oude bekenden. In de zon smaken de bieren extra lekker en de bitterballen zijn als vanouds. Wij bestellen altijd twee porties en dat is bekend. Bij de afrekening hoeven we dit keer maar één portie te betalen. Schafrath, "da ge bedankt bent, da witte"!.

Na een prachtige wandeldag gaan we tevreden huiswaarts en hopen eind mei de laatste etappe te lopen.

Terug naar boven