Vallestappers op het Grenslandpad

Roovert - Zwartven: 3 november 2009

VERSLAG FOTO'S


De weersvooruitzichten voor vandaag zijn slecht. Pieter, onze weercoördinator, heeft een moeilijk weekend. Per uur verandert het, maar tenslotte trekt hij zijn eigen plan: "We vertrekken een uur vroeger en lopen stevig door.
De afstand voor vandaag is wat korter en we zullen droog het eindpunt halen of hooguit het laatste stukje nat worden, maar we zijn geen watjes".
De "dagorder" van Pieter wordt netjes opgevolgd en we zitten dus om half acht aan de koffie met koek bij Pieter.

We vertrekken snel en kiezen voor een route door de Kempen vanaf Oirschot. Geen files en we zien weer eens wat van de dorpen. En het weer: Heldere lucht en de volle maan zichtbaar. Het is niet voor te stellen, dat het gaat regenen, maar in ons kikkerlandje kan het weer gauw omslaan.
Grenspaal 209 Eerst naar het Zwartven, dichtbij Hooge Mierde, en vervolgens binnendoor via Poppel naar het startpunt Roovert. Om tien over negen beginnen we aan de etappe van vandaag.
  • Eerst een klein eindje naar de grens om de aanwezigheid van Grenspaal 209 vast te stellen. Hij staat vlakbij de brug over de Roovertse Leij.
    Daarna iets terug en rechtsaf over een pad pal langs de grens, dus met recht een grenslandpad.


  • Het strijklicht van de zon zet alles in een schitterend licht mede vanwege de nattigheid door de regen van de voorbije dagen. De temperatuur is net boven nul. Hier en daar op de grond lijkt het licht gevroren te hebben. Op naar de Aalstheide. Het pad gaat scherp terug met als gevolg, dat de frisse wind wegvalt en de zon wat warmte geeft in onze nekken. Heerlijk lopen zo.


  • Het stuk over de Roovertsebaan is bekend van het eerder gelopen Vennekespad. Het is een prettige hernieuwde kennismaking. Op een grote bank ter herdenking van Marita Winckens, geboren 26 maart 1957 en gestorven 18 september 2006, pauzeren wij even. Marita is kennelijk veel hier geweest getuige de vermelde tekst op de bank: "Wie thuis is in de natuur, is nooit meer alleen". Wij zijn ook natuurliefhebbers, maar gaan toch weer graag naar huis terug.


  • Grenspaal 208 Na de korte pauze komen we weer tot aan de grens en omdat er in de grens een knik zit, staat hier Grenspaal 208 te pronken. Ze zijn kort geleden geschilderd, want de palen staat er smetteloos wit bij. Iets verderop staat Grenspaal 207. Er zit kennelijk een vrijwel niet zichtbare knik in de grens.
    We gaan linksaf over de Poppelsedijk, waar we vanmorgen met de auto over heen gereden hebben. Na circa 500 meter gaan we rechtsaf over een fraai asfaltweggetje in de richting Weelde, de Weeldsebaan. Langs de weg een fraai huis, dat gezien de rood-witte luiken tot Landgoed De Utrecht behoort. Het landgoed is vernoemd naar de Levensverzekeringsmaatschappij De Utrecht. In de 19de eeuw kocht deze maatschappij een enorme oppervlakte "woeste gronden" om ze te ontginnen. Gelukkig is veel niet ontgonnen en daar kunnen we nu heerlijk door heen wandelen.

    Tijdens het wandelen komen allerlei onderwerpen aan de orde, die we hier meestal niet beschrijven. Ergens op dit weggetje gaat het over uitdrukkingen in de verschillende talen of liever dialecten.
    Jan heeft tegenwoordig contacten in het Vlaamse land en daar kennen ze ook fraaie uitdrukkingen, zoals "amaai, amaai" en "je hoeft niet te panikeren" oftewel maak je niet te veel zorgen, raak niet in paniek. En "haar man is 't afgestapt" betekent niet, dat hij van de fiets is afgestapt, maar dat hij zijn vrouw heeft verlaten.
    Wim zegt, als ik in het westen zeg "We zijn vanmorgen om zeven uur aangereden" denken ze, dat ik een ongeluk heb gehad terwijl ze in Brabant dan simpelweg zijn vertrokken met de auto. In Drenthe wordt wel gezegd: "Ik heb dat bij Albert Heijn weggehaald" Gelukkig is dat gewoonlijk aan de kassa betaald en niet achterover gedrukt.
    En zo lopen we door en vermoedelijk super toevallig staat daar langs de Weeldsebaan een boerderij met de naam "'t Aanrijt", wat geen vervoeging van "aanrijden" zal zijn.

    Intussen zijn er meer wolken, maar de zon schijnt ook en het is nog steeds droog. De weercoördinator heeft goede zin, want voorlopig heeft hij het gelijk aan zijn kant.


  • Het Turfven Het Turfven ligt wat verscholen, maar is toch een verademing in het wat eentonige heideveld met vooral hoge pijpenstrootjes. Via de Ravelse Dijk komen we uit op de grens en lopen langs de grens naar Grenspaal 205. Over de openvlakte staat een behoorlijk frisse wind. Net op Vlaams gebied kunnen we een beetje in de luwte van het Gewestbos Ravels pauzeren om de boterhammen op te eten. Pieter geeft een tussenstand van onze prestaties, die op zijn Garmin-GPS staan. Het gemiddelde van 5,2 km/per uur springt eruit. Zo vlot hebben we lang niet meer gelopen en dus hebben we ruimschoots aan Pieters opdracht om flink door te lopen voldaan.
    De grenspaal geeft hier een echte knik in de grens aan. Wij lopen door langs de grens. Rechts tussen de maïsstoppels ligt het monumentje voor Jan Jozef Beyens. In het Grenslanpadboekje staat een verhaal over Jan Jozef. Deze Vlaming zou hier onschuldig door een Nederlandse politieagent zijn doodgeschoten. Destijds heerste hier een rumoerige smokkelsfeer, waarbij geregeld doden vielen.


  • Tijdens de pauze komt ter sprake, dat we tijdens de etappes van het Grenslandpad nog geen wild hebben gezien. Nadat we het monumentje voor Beyens hebben gepasseerd zegt Henk, die als gewoonlijk voorop loopt: "Daar, twee reetjes". En inderdaad dansen twee witte kontjes tussen de bomen. Ze zijn snel verdwenen. Dus "Als ge over d'n duvel praat …..". Turnhoutse Heide
    Via graspaden met sporen van tractoren lopen we door de Turnhoutsche Heide richting Hooge Mierde. Op een gegeven moment zien we in de verte een kerktoren. Dat moet dus het dorp zijn. Het klopt, want direct na punt 48 op kaart 47 van het boekje bereiken we vlak voor half twee het eindpunt van vandaag aan het begin van de Eendengoor en het Turnhoutsepad. Pieter geeft de feiten: 17650 meter met een gemiddelde van 5, gelopen in drie uur en dertig minuten. We hebben 47 minuten niet gelopen, dus gepauzeerd en zo.
Pieter wordt gefeliciteerd met zijn weercoördinatie, want de timing is perfect geweest. Op een paar piepkleine druppeltjes na is het droog gebleven. Nu we bij de auto van Henk staan begint het echter te druppelen. Al snel tijdens het rijden moet de ruitenwisser worden gebruikt. Het is een perfecte wandeldag geworden, die voor hetzelfde geld zonder onze weercoördinator was afgelast of in het water was gevallen. Pluim op de pet van Pieter!

Wij besluiten de etappe op een wat vroeger moment, maar wel volgens traditie bij Schafrath in Nuenen met bier en bitterballen en maken afspraken voor volgende wandeldagen.

Terug naar boven