Vallestappers op het Grenslandpad

Horendonk - Maria Toevlucht Moeren: 27 juli 2009

VERSLAG FOTO'S


Ja, hoor, na een weekje zitten we bij Pieter opnieuw aan de koffie. De frequentie is door Pieter "verschrikkelijk" opgeschroefd. Afijn we vinden het niet erg en het weer belooft zich van de goede kant te laten zien.
Het is een vrij korte etappe vandaag. Bij het inplannen beperken we de afstand tot meestal iets boven de 20 kilometer. Echter het zoeken van redelijke stop- en vooral parkeerplaats leidt soms tot een kortere etappe, maar dat is ook wel eens prettig.

Dus snel naar het eindpunt bij de Abdij Maria Toevlucht, even ten westen van Zundert en vervolgens naar Steenpaal, voor de start van volgende route:


Wim parkeert zijn auto bij een woning aan de Steenpaal, op dezelfde plek als de vorige keer. De heer des huizes kijkt wat nieuwsgierig en we zien hem denken: "Wat doen die vijf Hollanders hier?". Nieuwsgierige belg
We spreken hem aan en via een gesprekje over zijn prachtige dubbelbloemige stokrozen worden onze bedoelingen duidelijk gemaakt. Het regent een klein beetje en vandaar zijn wens: "Ik hoop, dat jullie niet al te nat worden en een prettige wandeling". Wij: "Bedankt en houdoe", want dat zeggen ze hier ook.
  • Rond half tien starten we bij Grenspaal 239 en inderdaad regent het een beetje. We mopperen wat op onze weercoördinator Pieter, maar hij mompelt zoiets van "Het komt allemaal goed. Heb nou maar wat meer vertrouwen in mij". De temperatuur is gelukkig goed en het gedruppel wordt steeds minder en vrij snel wordt het droog. Terecht hebben we geen poncho's of zo aan gedaan.
    Vandaag hebben we een "opdracht" mee gekregen van de dames uit Meppel, die we de vorige hebben ontmoet. Via e-mailverkeer hebben Jannie en Riet ons op pad gestuurd met de cryptische vraag "een vanzelfsprekend zomerkoninkje". Zij zijn het twee keer tegengekomen tijdens hun wandeling van dit gedeelte van het Grenslandpad. Wij zijn nieuwsgierig gemaakt.


  • Brutale naam We lopen pal langs de grens en bij Heiblok gaan we terug naar het Vlaamse land. Aan het einde van een asfaltweg met de typische naam Dondersteen staat een aardig kapelletje. Ron en Jan zijn wat achterop geraakt, omdat ze de rijpe bramen niet kunnen laten hangen. Jan kan vlak bij de kapel ook niet van de pruimen afblijven. De pruimenboom langs de openbare weg hangt vol. Een dikke laag ligt al op de grond en Jan beweert, dat ze goed smaken. De anderen mannen: "Straks ben je aan de poeperij"!
    Bloemenberm Henk en Pieter hebben intussen tijd gehad om een kaarsje aan te steken, want "ge wit nooit waor het goed veur is". Wij wandelen richting Raaiberg en na de Marantvijver slaan we linksaf richting Nederlandse grens. Al kletsend hebben we niet in de gaten, dat we verkeerd lopen. In plaats van rechtsaf steken we de onzichtbare grens over en gaan rechtdoor. Al snel worden Pieter, Wim en Ron staande gehouden door een man op een ATB: "Dit is mijn grondgebied en jullie lopen op een eigen weg"! Henk en Jan, de voorlopers, worden ook terug geroepen. Overigens verloopt het gesprek ontspannen en geanimeerd. Wij verontschuldigen ons en keren op onze schreden terug naar de onzichtbare grens. De ATB-er en grondeigenaar wenst ons een prettige dag toe.


  • Grenshuisje We nemen nu wel het goede pad, opnieuw pal langs de grens. In de verte zien we een roodwit huisje, een soort wacht of schildershuisje. Vlak daarbij een symbolische slagboom, die loodrecht omhoog wijst. Op deze plek wordt Klaveren Vrouwke herdacht. Hij, want het was een man, is hier op vijf mei 1916 op lafhartige wijze doodgeschoten door een grenswacht. Nu nog wordt zijn dood betreurd.
    Direct bij deze plek staan twee banken en het is een uitstekende plek voor een korte pauze. De banken zijn wat nat, maar kussentjes, die we altijd bij ons hebben brengen uitkomst. Intussen komt het zonnetje steeds vaker door de wolken heen en dat is meteen te merken. Het wordt snel benauwder.


  • Wij wandelen na de pauze over de geasfalteerde Leegtestraat richting Kleine Horendonk op Vlaams gebied. Daar linksaf en na ongeveer een kilometer steken we de grens weer over. Asfalt wordt zand en de Ellewaardweg voert ons naar de Oude Buisse Heide.
    De route vandaag leek op de kaart niet bijster interessant, maar valt in de praktijk ontzettend mee. Rustig, soms een mooi open landschap en dan weer over paden met veel loofhout. Gelukkig geen saaie, dichte dennenbossen.


  • Laantje naar de Roland-Holst koepel We passeren de Annahoeve en iets verder de Angorahoeve, die meer van de weg af ligt. Henriëtte Roland Holst verbleef hier regelmatig. Wij hebben nu meer belangstelling voor een waarschuwing via e-mail van Jannie en Riet: "Bij het begin van kaart 32 wijkt de route af van het boekje, maar de markering is wel goed aan gegeven".
    Eigenlijk hebben we al wandelend en pratend niet meer aan de cryptische vraag gedacht, maar de gedachte aan Jannie en Riet in verband met de routeaanpassing brengt ons weer bij de vraag terug. Wij hebben geen idee en hebben ook nog niets gezien wat er ook maar iets op lijkt. Henk: "Ik heb wel een aardbeienveld gezien, maar hoezo vanzelfsprekend". We komen er niet uit en lopen iets verder de heide op.


  • Op de heide doet de zon zijn werk. Het is gewoon warm en mooi geworden met veel blauwe plekken aan het zwerk. Een ideale plek om een boterham te eten en te genieten van de zon en het uitzicht over de heide.
    Lunchtijd Direct na de heide komen we bij punt 32. Het pad naar rechts volgens de kaart is inderdaad niet aanwezig, zoals Jannie en Riet waarschuwden. Een eind verder geeft de roodwitte markering duidelijk de te volgen richting aan, rechtsaf. Een toelichting op een bord over de Herinrichting van De Reten geeft waarschijnlijk aan, waarom een stukje van de route is verlegd: Cultuurgrond wordt Natuur en dat heeft al resultaat gehad.
    Op Internet wordt dit bevestigd: http://www.wandelnet.nl/wandelroute/wijzigingen/345 We kijken eigenlijk te weinig naar wijzigingen: Er zijn al 62 (!) wijzigingen op het boekje van 2004 vermeld op internet.


  • Wij wandelen door een fraai stuk natuur. Rechts van het pad door de bosrand moet ergens de Zoeksche Loop liggen in het weiland. Het doet zijn naam eer aan, maar op een gegeven moment is toch een smalle sloot te zien.
    Grazers op de heide Het pad langs de rand van het natuurgebied geeft naar rechts mooie uitzichten over de landerijen. We slaan nu linksaf een bosje in en iets verder staan twee banken uitnodigend aan de rand van de heide. We nemen de uitnodiging aan en genieten opnieuw van het uitzicht met in de verte enkele beige koeien, Aquitanes, die hier als "natuurbeheerders" hun best doen om het pijpenstrootje kort te houden. Zo te zien valt dat niet mee.
    Na de heide komt het pad uit op de N638. Wij lopen direct over de Ankerbrug rechtsaf naar het gehucht de Moeren. Hier steken we de vrij drukke weg tussen Zundert en Rucphen over en komen aan de andere kant uit in een prachtige beukenlaan. Vier rijen dik staan forse beuken te pronken.


  • In de verte staat een koepeltje, dat wel wat lijkt op het koepeltje op de Oude Buisse Heide. Ook dit koepeltje passeren we niet, want we moeten linksaf in de richting van de Abdij Maria Toevlucht, het eindpunt van vandaag. Na ongeveer een kilometer verlaten we route en lopen een stukje rechtdoor naar de parkeerplaats bij de abdij en passeren links van het pad nog een aardig kapelletje, dat wat verscholen achter bosjes staat.
Het is bijna half drie, wanneer we de auto van Jan bereiken. We krijgen weer de meetgegevens van Pieter: 17020 meter met een gemiddelde van 4,4. Niet bijster snel en dat komt waarschijnlijk door het warme en vooral zwoele weer. Iedereen voelt zijn benen erger dan de vorige keer, toen de afstand vier kilometer langer was.

We rijden naar Steenpaal om de auto van Wim te halen. In Essen krijgt de auto van Wim ook wat te drinken en daarna rijden we zonder files of andere problemen terug naar Nuenen. Café Schafrath blijkt open te zijn en omdat het nog steeds prima weer is kunnen we heerlijk op het terras genieten van bier en bitterballen. Het is een telkens terugkerend ritueel, dat echter niet verveeld en zeker niet op zo'n gezellig terras als hier.

We hebben een mooie wandeldag gehad. En, oh ja, de cryptische vraag van Jannie en Riet blijft liggen tot de volgende keer. Wellicht komen we dan iets tegen wat zij bedoelen en dat een antwoord kan zijn op "een vanzelfsprekend zomerkoninkje".
Terug naar boven