Vallestappers op het Grenslandpad

Stenenschuur - Terneuzen - Heer Janz polder : 17 en 18 maart 2009

Vandaag beginnen we aan de tweede tweedaagse van het Grenslandpad. Het gaat volgens het bekende ritueel. Vroeg aan de koffie bij Pieter en kort na half acht vertrek richting Zeeland. De bekende drukte bij Nuenen en Eindhoven, maar daarna geen problemen meer en prima weer. Wanneer Pieter en de weergoden gelijk krijgen is het twee dagen goed weer.
Er ligt een mooie route aan weerszijden van de Westerschelde op ons te wachten:

Kies het gewenste deel van de route:

We rijden na de Westerscheldetunnel eerst naar de parkeerplaats bij het busstation aan de Buitenhaven in Terneuzen. Het eindpunt van vandaag. Daarna met één auto naar Philippine om de bagage in Hotel Au Port aan de Waterpoort nummer 1 op de slaapkamers te leggen. Frank Wiskerke, de hotelbaas, geeft de sleutels van de slaapkamers. Aan zijn figuur te zien is hij ook kok. Het eten moet bij hem goed zijn. Vanavond is de keuken helaas gesloten.
Start bij Stenenschuur

Philippine ligt redelijk op de rijroute naar het beginpunt van vandaag. We willen via het gehucht De Maagd van Gent. Frank: "Je moet zo en zo rijden en dan het keienweggetje nemen. Overigens weet hij ook niet, waarom het gehucht zo heet: "Misschien is er iets gebeurd" en daarna lachend "Of misschien juist niet"!
Het keienweggetje missen we en met een kleine omweg via Watervliet bereiken we het beginpunt. Om half elf starten we de etappe van vandaag.

OP PAD -

- OP PAD

Bij de Stenenschuurbrug nemen we de grasweg aan de linkerkant van het Leopoldkanaal. Er zitten een paar flauwe bochten in het kanaal, maar verder is het kilometerslang een rechte lijn. In de verte wordt een kerktoren langzaam groter: Boekhoute! Pieter heeft iets met Boekhoute. Hij wil er persé nog naar toe. De autoroute van vanmorgen was wat dat betreft verkeerd. Ook te voet bereiken we het niet, want een stukje vóór Boekhoute kunnen we niet verder. Het Isabellakanaal mondt hier namelijk uit in het Leopoldkanaal en dus moeten we in noordelijke richting, richting Zeeuws-Vlaanderen.
In het gehucht Isabellahaven, vlakbij het Isabellagemaal van de Landelijke Waterdienst van België, steken we de grens over. Jan maakt even een foto van Grenspaal 323.
Wim vindt nummer 322 te ver weg liggen en Pieter zucht: "We vallen nu weer onder Jan-Peter Balkenende"!

Het rechte pad langs het Leopoldkanaal is vervangen door een pad langs het Isabellakanaal, dat ook vrijwel recht is. Toch is het anders. Het kanaal is een stuk breder. Net of de Hollanders aan de Belgen wilden zeggen: "Kijk zo moet je een kanaal aanleggen"!
Links van ons pad ligt achter een wal een watering, die door een betonnen bak loopt. Het water stroomt behoorlijk snel en deze watering ligt een stuk hoger dan het kanaal. Waarvoor zou het dienen?
Een eindje verder gaat de watering als een aquaduct over het Isabellakanaal. Deze oversteek benutten wij ook. Boven de watering ligt een wat golvende weg van planken. De watering verdwijnt in de betonnen bak naar rechts. Kaart 9 van het boekje geeft aan, waarvoor het water in de betonnen watering dient. Op de rand van de kaart staan grote spaarbekkens getekend. Dus de watering voert vermoedelijk water aan om het in de bekkens op te slaan. Afijn wij kunnen het niet checken, want onze route gaat aan de andere kant verder langs het kanaal.

We lopen hier in de Braakmanpolder. Het gebied langs het kanaal is behoorlijk bebost. Gezien de grootte staan de bomen er al een fiks aantal jaren. In elk geval weer wat anders na het vlakke land met de weidse uitzichten. Bij het begin van de Zuidbossen staat een picknick tafel en van dat aanbod maken we gretig gebruik. Het is heerlijk pauzeren in het zonnetje. We worden bovendien door de bossen wat beschut tegen de wind. Wim heeft gekookte eitjes mee gebracht. Pieter zit er gunstig voor, maar helaas voor hem, er zijn meer liefhebbers.
We lopen nog een stuk door de bossen en steken daarna met een smalle voetbrug het Isabellakanaal over. Daar merken we dat er toch nog een behoorlijke bries staat. Bij het begin van kaart tien steken we de drukke N61 over. Aan een verkeersbordpaal staat een mededeling, dat een eindje verder het Grenslandpad mogelijk is afgesloten. We zouden hier naar rechts moeten om aan de andere kant langs De Braakmankreek te gaan. We riskeren het en lopen rechtdoor over de Braakmanweg.

Rechts een grote camping met vooral huisjes en stacaravans en strandjes, waar het goed zal zijn bij wat warmer weer. Het eerste graspad rechts volgens het boekje is volgens een vermelding op de slagboom inderdaad niet te gebruiken. Een groot bord langs de weg wordt geeft aan dat het gebied onderhanden genomen wordt voor de realisatie en verbetering van een vogeleiland. We lopen echter gewoon over het graspad en ……… daar hebben we geen spijt van gehad.
Al snel zien we een fotograaf met enorm fototoestel bezig. Hij ligt op zijn knieën: "Hier zit een zeer zeldzame bij, de ….". En dan volgt de Latijnse benaming. Hij is blij, dat we door lopen. Wij hebben niks gezien. Hij: "Ik heb wat meer geduld"!
Een honderd meter verder weer een fotograaf. Hij staat naar de toppen van de dennenbomen te turen met zijn toestel in de aanslag: "Hier zitten nesten van reigers". En inderdaad zien we "de vrienden van Pieter" wegvliegen. De fotograaf staat eigenlijk ongunstig. Aan de andere kant van het pad een "gluurmuur" langs het water. Hier kun je de watervogels op de Braakmankreek bespieden. Vandaag valt vooral DOW-chemical op aan de horizon.

Wij lopen nu door het gebiedje, waar ze aan het werk zijn geweest. Misschien mag het niet, maar het is wel prachtig wandelen langs het water van de kreken. Heerlijk in de zon rusten we wat uit en eten een boterham. Een omgevallen boomstam tussen de braamstruiken geeft bovendien gelegenheid om te gaan zitten. Wel voorzichtig, want de braamstruiken prikken.
We hebben straks de Zuidbossen gehad en nu lopen we door de Noordbosschen. En … met "sch" is dat toch weer net effe anders! Het enorme chemie-complex komt steeds dichterbij en achter een hoge dijk is een grote opslagplaats voor één of ander chemisch goedje te zien. De logistieke gigant Vos beheert dit complex.
Gelukkig voor ons loopt het pad aan de prettige zijde van de hoge dijk. En wanneer je naar rechts kijkt zie je het mooie gebied van de Braakmankreek. Dit feestje duurt niet al te lang, want we moeten toch de asfaltweg langs het complex afleggen. Afleggen is inderdaad het juiste woord hiervoor

Henk en Ron denken er al te zijn, maar helaas kaart 11 moeten we ook nog, dus nog drie en een halve kilometer voor de boeg. Na het stuk saaie stuk langs DOW-chemical en Air Liquide lopen we over de Lovenweg. Een smalle weg met rechts kreken en oudere boerderijen. En dat het prima weer is zien we ook aan het wasgoed. Het wappert aan de lijn. Zon en wind, dus het zal snel droog zijn.
Via een tunneltje wandelen we onder de grote weg door en maken gebruik van een picknicktafel om even uit te rusten. Daarna de laatste kilometers, die wat minder interessant zijn. We moeten over fietspaden langs de ontsluitingswegen van Terneuzen, die hier zorgen voor een verbinding met de Westerscheldetunnelweg.
Richting Westerschelde zien we een groot zeeschip varen. Op weg naar de sluizen richting Gent? We zien in elk geval wel een brugdek over het Kanaal van Gent naar Terneuzen recht omhoog staan. Een ander zeeschip vaart de sluis in. We gaan er even naar toe. Vanaf de andere brug, waar het verkeer nog over heen kan hebben we goed zicht op de sluis en op een LPG-tanker de Coral Ivory.

Terug naar boven

Na dit "sluisgebeuren" lopen we de laatste meters naar de auto van Henk, die op de P+R-parkeerplaats van de busterminal staat. Het eindpunt van kaart 11 bereiken we om half vijf en daarvoor hebben we 20630 meter afgelegd met een gemiddelde van 4,2 per uur.

Met de auto van Henk rijden we naar het beginpunt. Deze keer krijgt Pieter zijn zin. We rijden via Boekhoute, maar komen helaas

niet bij de kerk. Het bijzondere van die plek weet Pieter, maar wij moeten gissen en ook nog missen. Op de terugweg vanaf de Stenenschuurbrug komen we toch nog door de Maagd van Gent. Geen vrouw en dus ook geen maagd gezien in dit gehucht! Bij Isabellahaven stoppen we even bij Grenspaal 322. Wim neemt alsnog een foto en vervolgens rijden we via de keienweg richting Philippine. Dit stukje zou niet misstaan in de Tour de France, die dit jaar door Zeeland komt.
In het hotel drinken we eerst enkele biertjes en daarna is het lekker douchen. Frank, de hotellier, geeft ons raad wat betreft de restaurants. Het restaurant Auberge des Moules, precies tegenover het hotel, is goed en dat zal ook wel, want mede dank zij een Michelin-ster zijn de prijzen navenant. Dus we zoeken iets anders. Op een dinsdagavond zijn niet alle restaurants open, maar De Vlaamsche Pot wel en het lijkt ook wel wat. Het klinkt in elk geval gezellig
Pieter geeft een beoordeling

We bestellen diverse gerechten, die overigens ook behoorlijk aan de prijs zijn. De rekening valt flink tegen. Dat is nog daar aan toe, maar niet ieder gerecht is goed. Enkele eigenlijk uitgesproken slecht. Een tegenvaller en wij vinden het nu extra jammer, dat de keuken van hotel Au Port vanavond niet open was. Helaas, pindakaas!
In het hotel drinken we nog wat en daarna naar de slaapkamers. Wim, Ron en Pieter slapen op één kamer met drie "bedjes op een rij" Henk en Jan op de kamer er naast hebben niets meer gehoord, hetgeen niet verwonderlijk is na dag wandelen met veel zon en de wind in je haren.

Tegen half negen ontbijten we en Frank zorgt , dat we niets tekort komen. Zelfs een lunchpakketje voor onderweg. Prima!!

Na het afrekenen gaan we via de Westerscheldetunnel terug naar Zuid-Beveland. Eerst pendelen we tussen eind- en beginpunt. Bij het eindpunt kan Henk de auto parkeren bij het gemaal Maelstede, vlakbij 's-Gravenpolder. De hoge zeedijk langs de Westerschelde lokt. Ron, Wim en Jan gaan even kijken. Het is laag water met een mooi uitzicht over de droog gevallen schorren. Vlakbij staat een groot complex met windmolens.
Snel weer de dijk af en met de auto van Jan naar het beginpunt: het P+R-parkeerterrein bij het Tolplein van de Westerscheldetunnel. Keurig volgens kaart 12 starten we even na half elf met de etappe van vandaag.

WEER - - - - - - VERDER

Eerst naar 's-Heerenhoek en direct rechts over de lange rechte Barbesteinweg. Een weids uitzicht en dan ineens wat afleiding. Op het omgeploegde akkerland zijn een stuk of zes, zeven hazen met elkaar aan het "ravotten". Pieter: "Die rammelaars kunnen er wat van"! En wat ze kunnen wordt met gebaren onderstreept. Wat Pieter duidelijk maakt is moeilijk in woorden te vatten.
Direct na dit "hazen-akkerland" slaan we linksaf de Meerkotse Dijk op. Passeren enkele pony's en zien vanaf de dijk nog steeds die hazen. Even later nog weer twee. Het kan niet op. We lopen over de kronkelige dijk om de Zuiderlandpolder heen. Op deze dijk vinden we een plekje in het gras om even te pauzeren. En……. net als gisteren in de zon!
Volgens bordjes van Natuurmonumenten hebben zij hier hun best gedaan om van de dijken, Bloemdijken te maken. Helaas zijn wij te vroeg. Enkele bloemen staan er wel, maar de echte bloemenpracht moet nog komen. Desondanks is het toch genieten.

Na een stukje onderlangs komen we weer op de dijk. Op die plek staat een monument. Voor ons, zomaar, ineens. Wat blijkt: De Oude Kamerse Dijk is ook een Herdenkingsdijk op iniatief van de Vereniging voor kinderen met stofwisselingsziekten. Het monument en de dijk is bedoeld om de kinderen te herinneren. De Stichting MO(NU)MENT VOOR EEN KIND heeft het monument laten ontwerpen door Dick van Biemen en het is gemaakt door de kinderen van de basisschool De Wilgenhof in Middelburg en op 21 maart 1998 onthuld. Dus nu bijna 11 jaar geleden.
Op de Herdenkingsdijk zijn linden geplant. Bij elke linde het naamplaatje van een overleden kind. Elk jaar op de eerste zaterdag van de Lente worden nieuwe linden geplant. Dus a.s. zaterdag is de elfde boomplantdag. Op de website http://www.monumentvooreenkind.nl/ is onder meer het gedicht te vinden, dat één van de ouders heeft geschreven en dat elk jaar wordt voor gelezen. Wij zijn erg onder de indruk.
Na de Herdenkingsdijk zijn we eigenlijk toe aan een pauze, maar vinden geen geschikte plek. Heel wat kilometers en grote velden met zwarte bessen struiken verder komen we in Nisse aan. Hier is wel een uitstekende rustplek.
Nisse heeft een heel mooi en lief dorpspleintje, vlakbij de Mariakerk. Heerlijk in de zon de boterhammen opgegeten. Ook de eenden hebben er nog een beetje van geprofiteerd.

Na Nisse maken we een ommetje door het natuurgebied De Poel. Een zijpad van de Akerweg heeft een typische naam: Paardenkerkhofwegeling. Waar zou dat op slaan?
De route door het mooie natuurgebied betekent ook, dat wij voortdurend de kerk van Nisse blijven zien. Pas in de buurt van de N666, waar we vanmorgen nog overheen hebben gereden is de kerk uit beeld. Bij de kreek Zwarte Weel vinden een rondzitbank, zo gemaakt, dat we met de ruggen naar elkaar toe zitten. Een goede plek om te pauzeren.
Vanaf hier over de lange Mairedijk naar 's-Gravenpolder. Ineens Andreaskruisen. Inderdaad passeren we een spoorlijn, die in de zomer in gebruik is om een stoomtrein te laten rijden van Goes naar Hoedekenskerke.
Nog steeds onder een stralende zon gaan we even in het talud zitten om te pauzeren voor de laatste pittige kilometers naar het eindpunt.
We passeren op de dijk een relikwie uit de DDR, een Trabant, die daar zomaar staat. Iets verder staat een relikwie van een heel andere aard: de molen De Korenhalm uit 1876.

Vervolgens wandelen we langs 's-Gravenpolder over de Weeldijk en langs de 's-Gravenpoldersche Weel. Ze hebben nog maar kort geleden het riet gemaaid.
Een mooi gebiedje!
We moeten nog om de Heer Janzpolder heen. Achter de hoge populieren op de dijk (en daarom hebben ze hem ook maar zo genoemd) zien wij al de enorme windmolens staan.
We zijn bijna bij ons eindpunt en ook het eindpunt op kaart 15.

Na 21250 meter en om kwart over vier zijn we bij het gemaal Maelstede en daar staat gelukkig de auto van Henk. We hebben vandaag wat vlotter gelopen, namelijk een gemiddelde van 4,5 kilometer per uur.
Twee dagen prachtig weer gehad en twee etappes, die fraaier waren dan de eerste twee dagen. Het Zeeuwse land heeft toch wel iets!

Wij gaan weer pendelen en daarna naar Nuenen. Net als de vorige keren eten we bij van der Valk in Gilze. Het heeft twee voordelen. Het buikje is weer gevuld en de files bij Eindhoven zijn opgelost tegen de tijd dat we daar zijn.

Op naar de volgende etappe. Pieter zoekt een dag in de agenda en maar hopen op goed weer.
Terug naar boven