Vallestappers op het Grenslandpad

Sluis - Oosthoek - Stenenschuur : 2 en 3 maart 2009

Pieter en Ron zijn als verkenners naar Zeeuws-Vlaanderen geweest en dat heeft resultaat gehad!
Ze hebben een gezellige dag gehad en een overnachting geboekt voor ons vijven bij Kitty en Harry Trip in hun Hotel Garni Le Provençal in de Sint Jansstraat in Sluis. Er is een klein probleempje: 'Gastvrouw en Gastheer Kitty en Harry zijn niet thuis". De heren Pieter en Ron zien er echter betrouwbaar uit en het wordt zo geregeld, dat we toch kunnen komen: "De sleutel ligt ……. en voor het ontbijt wordt ook gezorgd"!
Wij zijn verrast en dankbaar voor zoveel vertrouwen.
Vol goede moed starten we vandaag dus met de eerste etappe van het GRENSLANDPAD :

Kies het gewenste deel van de route:

Pieter en Jan rijden vandaag. Eigenlijk maken we liever gebruik van het openbaar vervoer voor grotere afstanden, maar in de grensstreek van West- , Oost- en Zeeuws Vlaanderen is het een crime om met de bus (tijdig) begin- en eindpunten te bereiken, als er überhaupt al eentje rijdt.
Start aan de stamtafel

Wij zijn rond kwart over zeven bij Pieter voor een kop koffie met koek en rond half acht vertrekken we richting Zeeuws-Vlaanderen. We nemen niet de route via Antwerpen (files!), maar rijden via de Westerscheldetunnel. De ochtendspits geeft in Nuenen en Eindhoven de meeste drukte, maar het valt eigenlijk wel mee. Daarna gaat het voorspoedig richting Zeeland. Ook bij de 6600 meter lange tunnel geen stagnatie.
Via provinciale wegen rijden we naar het eindpunt van de eerste etappe bij Oosthoek, de Lievebrug over het Leopoldkanaal. Jan parkeert zijn auto een paar honderd meter daar vandaan bij enkele woningen aan de Vlotweg in Sint-Laureins. Vervolgens rijden we met de auto van Pieter naar Sluis en komen tegen kwart voor elf aan bij hotel Le Provençal. Het hotel heeft een eigen parking. Dat is wel plezierig, want in het centrum van Sluis mag je nergens vrij parkeren.
Een buurman is bezig tuin en terras op te knappen en heet ons welkom. Hij is op de hoogte van onze komst. Ron heeft de sleutel gevonden en wij kunnen het hotel via de voordeur binnen. De spulletjes worden op de slaapkamers gelegd en daarna beginnen we aan het Grenslandpad.

Vlakbij het beginpunt van het pad bij het haventje van Sluis, dat feitelijk niet meer in gebruik is, drinken we een kop koffie met een warm appelgebak in Restaurant Andric. Het is bijna half twaalf als we de paal met het richtingbord van het Grenslandpad zien staan. We hebben 363 kilometer voor de boeg volgens het bord en dat klopt met het boekje. OP PAD -

- OP PAD

Langs de westzijde van het de Damsevaart gaan we in zuidelijke richting. Hier hebben we een mooi zicht op de skyline van Sluis met zijn fraaie Belfort. En ook meteen een verrassing. Op een hoge stam van een populier is een ooievaarsnest en ze zijn al aanwezig.
We lopen langs de vaart, gegraven door Spaanse krijgsgevangen tijdens het bewind van Napoleon tussen 1812 en 1814 en gaan onder een brug van de N58 door, die hier pal langs de grens loopt. Hier geen grenspaal. De paal staat aan de andere kant van de vaart. Over het fietspad langs de vaart lopen we naar het zelfbedieningspontje. Henk en Jan draaien aan het grote wiel en zo brengt Kobus, het pontje, ons naar de andere kant.

Over het Moordenaarsstraatje lopen we naar de Sint Donaashoeve. De straatnaam verwijst ook naar het fort Sint Donaas, maar daar is niks meer van te zien. Iets verder gaan we in oostelijke richting over de Zeedijk. Het is niet veel meer dan een dijkje en de functie verwijst naar een lang verleden, want de zee is intussen ver weg.
We hebben overigens prachtig wandelweer. Een heerlijk zonnetje en de behoorlijke bries uit het westen-zuidwesten hebben we meestal in de rug en dat is gunstig. We horen de sirenes in Nederland. Oja, het is twaalf uur en de eerste maandag van de maand, vandaar.

Het landschap bestaat uit polders met een weids uitzicht en hier en daar populierenrijen. Na een apart stukje Zeedijk met dennenbomen, staat rechts op de dijk een mooi opgeknapt huisje. Voor het huis een bankje. Er is niemand aanwezig, maar het is zo uitnodigend in de zon en in de luwte, dat we toch gebruik maken van deze gelegenheid. In dit huisje aan de Zeedijk, nummer 5, woont de familie P. Borginion.
Zij en ook wij hebben een mooi uitzicht over de polder. Henk: "Het is de Spermapolder. Oh, nee toch niet. Er staat Spermaliepolder". In de polder een fraaie solitaire eik. Plotseling komt er een auto aan en rijdt de inrit op van het huisje. De eigenaar komt thuis. Wij: "Goede middag. De verleiding was te groot en daarom zijn we hier even aan het pauzeren"!
De eigenaar, Borginion, kijkt behoorlijk stuurs. Er kan geen lachje af en reageert nors: "Het is wel privaat"! En hij gaat naar binnen. Zo'n reactie hadden we van een Vlaming, of is het geen Vlaming, niet verwacht.

Wij stappen vrij snel op en gaan in de richting van Lapscheure. Via een landweg komen we net tot aan de grote en drukke vierbaansweg van Antwerpen naar de kust, de N49. Gelukkig moeten we snel de polder in, maar het geluid van de weg blijven we lang horen.
Over graspaden lopen we door de Respaignepolder. Passeren een forse betonnen paal, afgebeeld in het boekje op pagina 25. Wij wandelen vlakbij Grenspaal 355, een "drielandenpunt" van de drie provincies Zeeland, Oost- en West-Vlaanderen. Boven de weiden tuimelen de kieviten door de lucht. Af en toe vliegen koppeltjes veldhoenders met veel "laweit" op. En plotseling blijkt een graspol te kunnen bewegen: een haas, die het bekende pad kiest.
Grenspaal 354 is de eerste paal, die we van dichtbij passeren. We geven hem de aandacht, die hij verdient. Het is immers de leidraad van het Grenslandpad. Het staat langs een sloot net voorbij de Verloren Kreek.

We zijn terug in Nederland en lopen naar Heille, een klein gehucht. Vlak voor Heille gaan we via het Kerkpadje terug naar Vlaanderen. Precies bij de grens, maar zonder grenspaal, staat een bankje en daar maken we gebruik van. Na een korte pauze weer verder richting Middelburg. Inderdaad een naamgenoot van de stad op Walcheren. Ook een stad, maar met slechts 600 inwoners, en trots op haar geschiedenis en archeologisch verleden getuige de vele borden, die daar informatie over verschaffen. Op dit uur op deze maandag lijkt het wel uitgestorven. Winterslaap?
Na Middelburg gaan we via een kronkelige route door akkers en weilanden richting het Zeeuws-Vlaamse Eede, een bekende plaatsnaam voor puzzelaars. In Eede staat Grenspaal 349. We lopen een stuk over Nederlands gebied, vlak langs de grens.

Bij de N251 staat weer een grenspaal, nummer 348. Op deze plek is Koningin Wilhelmina op 13 maart 1945 weer teruggekeerd op Nederlandse bodem aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Wij lopen klein stukje langs de grote baan, zoals onze Vlaamse buren zeggen, maar slaan gelukkig snel linksaf en nemen een pad in de richting van het Leopoldkanaal, duidelijk herkenbaar aan de populieren, die als een groot windscherm op de dijken langs het kanaal staan.
Het kanaal, genoemd naar de eerste koning van België, is gegraven van 1843 tot 1854. Het Leopoldkanaal was bedoeld als extra verbinding tussen het Kanaal van Gent naar Terneuzen en tevens om de afwatering van de gebieden langs de grens te verbeteren. Na de afscheiding van de Belgen sloten de Nederlanders de natuurlijke afwatering naar de Westerschelde af! Dat waren andere tijden.
Het kanaal stopt echter in de buurt van Boekhoute en de extra verbinding is er nooit gekomen. De afwatering en de verbinding met de zee is gerealiseerd door het Isabellakanaal naar de Braakman. Na de afdamming van de Braakman in 1952 is de verbinding naar de zee vervallen.

Wij lopen verder langs het kanaal over een weg van betonplaten tot de Lievebrug. Dit is een baileybrug, gelegd door de Canadezen ten behoeve van de "Switchback Operation". Deze militaire operatie in september en oktober 1944 was noodzakelijk om de Duitsers uit de gebieden ten zuiden van de Westerschelde en het kanaal te verjagen.
Wij verlaten bij deze brug het pad en lopen naar de geparkeerde van Jan aan de Vlotweg in het buurtschap Oosthoek. Het is dan kwart over vier.

Terug naar boven

Pieter: "We hebben 19140 meter gelopen met een gemiddelde van 4,4 in vier uur en negentien minuten". Zo, dat weten we ook weer en nu met de auto terug naar het hotel in Sluis. Volgens een vermelding op de gevel een Hotel Garni.
Wij hebben, zoals gezegd het rijk alleen en nemen een heerlijk koel pilsje en daarna nog eentje. En, eerlijk is eerlijk, conform afspraak noteert Pieter alles keurig om het morgen te kunnen afrekenen.

Medaille uitreiking

Na het opfrissen wandelen we het centrum in en gaan bij het al bekende Restaurant Andric naar binnen. De garnalenkroketten en slibtongetjes smaken prima. En dan heeft Pieter een verrassing voor ons en gelukkig ook voor zichzelf. Wij krijgen een medaille voor het voltooien van het Peellandpad op 17 februari. Eerlijk verdiend, want wij zijn gewend om de paden volledig te lopen! Wim: "We bereiken binnenkort de tweeduizend kilometer"!

De beloning van de inspanning

Na het eten nog een rondje door Sluis. Het is intussen donker geworden. Op deze maandagavond is het erg rustig. Een mooi stadje en met name een fraaie verdedigingstoren, het Belfort. Vrijwel pal onder het Belfort aan de Groote Markt nummer 9 is café "'t hart van Sluis" open. Aan een tafel voor de open haard is het goed toeven.
Tegen half twaalf zijn we weer terug in het hotel en beginnen aan een welverdiende nachtrust.

Na een prima nachtrust staat tegen half negen het ontbijt klaar. Een mevrouw uit de buurt heeft alles verzorgd. Haar dochtertje en een vriendinnetje helpen een handje mee, voordat ze naar de school gaan.
Een heerlijk ontbijt volgt. We maken een lunchpakketje voor onderweg en zijn helemaal klaar voor de etappe van de tweede dag. Pieter rekent af. Na een afscheidsgroet en een welgemeend "dank u wel" rijden we naar het eindpunt van vandaag. Via een kleine omweg richting Bassevelde bereiken we de Stenenschuurbrug over het Leopoldkanaal. Aan de kant van het weggetje Stenenschuur kan de auto bij enkele woningen geparkeerd worden. Vervolgens gaan we rechtstreeks naar het intussen bekende beginpunt.

WEER - - - - - - VERDER

Het is elf uur wanneer we in de richting van de Lievebrug lopen. We lezen de informatieborden en kiezen daarna het Grenslandpad, dat aan de goede kant van het kanaal ligt, namelijk een graspad en gelukkig geen beton. Gisteren veel zon, vandaag een grijze lucht met een tamelijk gure wind. Gelukkig droog en de wind in de rug.
Kilometers lang wandelen we tussen de populieren op de dijk langs het kanaal. Eindelijk komt er verandering in de route. Bij Fred's Cafe, gesloten (!), steken we het kanaal via een brug over. Het boekje spreekt van de Sint Margietebrug, maar er hangt een bord aan de reling met de titel Langewegbrug. Afijn direct na de brug gaan we de polders in via een smalle weg, de Langeweg. Na het lange en rechte kanaal komen we terecht bij de kreken, waar het Meetjesland zo bekend om is. Eerst de Vrouwkenshoekkreek, overgaand in de Blokkreek en na wat asfalt en beton de grotere Boerekreek.
Na het lange en rechte kanaal komen we terecht bij de kreken, waar het Meetjesland zo bekend om is. Eerst de Vrouwkenshoekkreek, overgaand in de Blokkreek. Vervolgens eerst wat asfalt. We zien ineens in de verte enkele Vlamingen bezig met een aparaat achter twee fietsen. Er komt rook uit. Wij: "Ze zijn voor ons koffie aan het zetten of misschien hebben ze wel heerlijke mosselen". Vlak voor we er zijn gaan ze fietsen. Een rookpluim achter zich aan en af en toe het geluid van enige knallen via een luidspreker. "Zijn het Belgische Kanonniers en bereiden ze een coupe voor om Zeeuw-Vlaanderen in te lijven". We zullen het niet weten, want zonder om te kijken fietsen ze verder. Wij lopen door op weg naar de grotere Boerekreek.

Bij de Boerekreek in de Meinkenshoekpolder is geen bank om te pauzeeren en geen plek om in de luwte even te gaan zitten. De route loopt hier over smalle stroken tussen het bouwland en sloten en de Boerekreek. De boeren hebben zoveel mogelijk land omgeploegd. Soms moeten we over de kleiklonters van de akkers lopen.
Via een natte en gladde paal over een sloot bereiken we droog de overzijde. Dan vinden we gelukkig achter een enorm brede knotwilg een plekje in de luwte. Lunchtijd!

Verder maar weer langs de kreek. Na enkele knotwilgen, die net afgeknot zijn, gaan we over halfverharde paden door het akkerland terug richting kanaal, dat door de hoge populieren steeds in beeld is gebleven. Op dit gedeelte staat de wind pal op kop. Het is veel kouder dan gisteren. De gevoelstemperatuur ligt niet ver boven nul. De blote handen gaan af en toe de zakken in.
Bij het kanaal krijgen we de wind weer in de rug en dat scheelt een stuk. Na een paar kilometer gaan we aan de andere kant van het kanaal over een weg langs de Mariapolder in de buurt van Krabbe.
Op zich geen opzienbarend stuk langs nogal wat randbebouwing, maar gelukkig toch een aardig plekje bij de Bomlozeput. Althans volgens de vermelding op een pandje, dat op een kantine lijkt. De kaart in het boekje vermeldt Boomloze Put en volgens Google Maps heet de weg Bomlozenput. Afijn, zoek het maar uit. Gelukkig staat in het boekje op pagina 37 een toelichting. Het is eigenlijk een wiel, oftewel een diepe kolk veroorzaakt door een dijkdoorbraak. Resultaat: een bodemloze put. We hebben de put maar gelaten voor wat het is en lopen terug naar het kanaal.

En, jawel hoor, boven op de dijk warempel een bank. Een pauze, vooral voor de knieën van Jan: "Ze houden best aardig vol. Het valt niet tegen".
Vanaf de bank hebben we uitzicht op de kerk van Watervliet. De pauze is kort en wij vervolgen de wandeling in oostelijke richting. De hoge populieren op de dijk zijn na de Bellekensstraatbrug vervangen door jonge aanplant.
Kilometers verder eindelijk de Stenenschuurbrug. Het eindpunt van vandaag. Wij komen om kwart over drie bij de auto van Jan aan.

Pieter heeft weer enkele kengetallen van onze inspanningen van vandaag: 17900 meter met een iets hoger gemiddelde van 4,6. O, ja, wij hebben vandaag 3.55 uur gelopen en 24 minuten gerust, dus niet gelopen. Zo dat ligt ook weer vast en nu naar het beginpunt om de auto van Pieter te halen.
De auto is vrij snel bereikt. Na de omwisseling van de schoenen rijden we rechtreeks naar de Westerscheldetunnel en daarna richting Brabant.
In Gilze verlaten we de A58 en gaan eten in het wegrestaurant van Van der Valk.

We worden vlot bediend en met een goed gevulde maag rijden we terug naar Nuenen. De files bij Eindhoven zijn dan gelukkig verdwenen. Na de goed verlopen terugrit kunnen we terugzien op een fijne tweedaagse met veel wandelplezier en andere gezellige en lekkere randverschijnselen.

En ………. geen drup regen gehad tijdens het lopen!
Wordt dit de trend voor de rest van het Grenslandpad?

Terug naar boven