Vallestappers op Pieterpad

Windraak - Pietersberg : 20-21 mei 2008

VERSLAG FOTO'S

OP NAAR DE SINT-PIETERSBERG :

Alles is tot in de puntjes voorbereid voor de finale, onze wandeltweedaagse, om het Pieterpad te voltooien. Pieter heeft gezorgd voor goede weersvooruitzichten. Ron heeft een overnachting geregeld in Valkenburg en uitgeknobbeld hoe we met het openbaar vervoer naar het startpunt Windraak gaan. Hij, onze openbaar vervoer specialist, heeft echter de CAO-onderhandelaars niet aan een touwtje. De heren komen er niet uit en de buschauffeurs gaan staken! Helaas geen openbaar vervoer en dus gaan we, zoals gewoonlijk, met eigen auto's. Jan en Pieter gaan rijden. We gaan wat later op pad en daarom zijn we om negen uur bij Pieter op de koffie met de vertrouwde koek.
Na een vlotte rit is er geen goede parkeerplaats te vinden in Strabeek/Valkenburg. We rijden daarom door naar Berg en Terblijt en aan de Slakweg is parkeergelegenheid genoeg exact aan de route. Daarna pendelen we naar Windraak.

OP PAD - - - - - - OP PAD
  • De start in Windraak Onder het blauwe zwerk met enkele mooi weer wolkjes stelt Pieter zijn GPS in en kunnen we aan de etappe beginnen. Meteen linksaf door Windraak en direct daarna over de Wanenberg. Flink stijl en met heel wat trappen naar beneden. Een mooi stuk, dat we met het Pelgrimspad ook gelopen hebben. Heerlijk weer en een mooi uitzicht richting Geleen en Sittard.
    Een stukje vóór Puth staat nog steeds het Mariakapelletje. Zorgvuldig afgesloten in verband met vandalisme. Dit werd ons destijds bij de passage met het Pelgrimspad verteld door de mevrouw, die de kapel schoon maakte.
    Na Puth een mooie afdaling over een asfaltweggetje richting Huis Schinnen. Een mooi uitzicht over het dal van de Geleenbeek. Wij vinden een pad parallel aan de asfaltweg en gaan in de berm zitten om te genieten van een heerlijke koek van Wim en van de zon.


  • Na een fraai stuk naar Spaubeek passeren wij het spoor en de A76 en lopen het dorp in en direct aan de linkerkant staat zo'n typisch Limburgs wegkruis met een spreuk, die je doorgaans weer met beide voeten op de grond zet, deze keer: "ICH WIS DAS TE KAOMS".
    Mooie Limburgse heuvels Spaubeek, althans wat wij er van gezien hebben, kent mooie villa's, maar verder niets aparts. Ron waarschuwt nog, dat hij met zijn vrouw een stukje verkeerd is gelopen bij het Pelgrimspad. Dat moet ons nu niet overkomen. Een richtingbord geeft aan: Pelgrimspad linksaf en Pieterpad rechtdoor en dat doen we dus ook en kijken niet in het boekje. Wij lopen vervolgens enkele kilometers omhoog over een saaie asfaltweg met fietspaden. Jan kijkt nog eens in het boekje en zegt: "Mannen volgens mij lopen we niet goed"! Kaart 44 met de routebeschrijving wordt bestudeerd en inderdaad het Pieterpad loopt ongeveer parallel enkele honderden meters oostelijk door de velden. Wij zijn echter al zover omhoog gelopen, dat teruggaan geen optie is en dus slaan we een eindje verder linksaf om vervolgens na een paar honderd meter weer op de goede route uit te komen. Helaas hebben we vermoedelijk een mooier gedeelte gemist.


  • De sjees wordt gefilmd Over de Onderste Heerenweg zien we een paardensjees door de velden rijden. Daar gaan we te voet achteraan en lopen over een soort hoogvlakte met een mooie uitzicht. De kerk- en de watertoren van Schimmert vallen op, maar wij blijven nu het pad ten oosten van dit dorp keurig volgen. Aan het begin van een holle weg gaan we in de grasberm zitten om te lunchen. Lekker uit de wind genieten we van de zon. Het is geweldig wandelweer.


  • We lopen weer verder en gaan bij Groot Haasdal linksaf langs de fraaie hoeve Bockhof. Ron kent de omgeving op zijn duimpje van de vele vakanties hier in de buurt en hij kondigt al een fraai stuk aan, het Ravensbos. Prachtige bomen, hellingen en veel kwel- en bronwater, dat op enkele plekken wordt verzameld in vijvers, die al door de Romeinen aangelegd moeten zijn voor de watervoorziening in de omgeving van Valkenburg. Historische gronden dus!
    langs het Ravensbos Een hele tijd lopen we langs een smal snelstromend beekje, maar moeten dan helaas toch het Ravensbos verlaten om via wat asfalt in de richting van Valkenburg te lopen. Na de passage van het zeer hoge viaduct van A79 lopen we Broekhem en Strabeek binnen. Tegenwoordig maken zij deel uit van Valkenburg.
    Het geplande eindpunt in Strabeek hebben we in verband met parkeerproblemen verlegd naar Berg en Terblijt. Dat betekent dus, dat wij vandaag nog een behoorlijk eind verder moeten lopen, namelijk het Geuldal oversteken, vervolgens langs de Geul en daarna omhoog naar Berg en Terblijt. Het is overigens geen straf, want het is erg mooi en bovendien hoeven we dat morgen niet meer te lopen en dat is gunstig, zou Pieter zeggen.


  • We pauzeren even in het Geuldal met een mooi uitzicht richting Kasteel Sint Gerlach, dat enkele jaren geleden is gebruikt voor een NATO-conferentie, waarbij alles hermetisch was afgegrendeld, omdat mijnheer Bush daar ook kwam. Gelukkig hebben we daar nu geen last van.
    De Geul Verder gaan we langs de Geul, snelstromend ondanks of misschien dankzij de populieren, die dwars over de rivier zijn gevallen en veel takken en andere rommel tegen houden. Een prachtig stuk. We moeten de Geul verlaten en gaan linksaf omhoog onder een dik bladerdak. Het is niet stijl, maar het klimt wel flink, regelmatig en lang. Henk houdt zijn eigen tempo vast en dat ligt een stuk hoger dan de rest. Hij verdwijnt uit het zicht en wat later zien we hem boven op zijn gemak, leunend op een hek, naar ons staan kijken.
    Wij halen het ook. Het is dan nog maar een paar honderd meter naar de geparkeerde auto van Jan aan de Slakweg in Bergerheide Vilt. We komen om half zes aan en hebben negentien en een halve kilometer gelopen met een gemiddelde van 4,4. We hebben vandaag de tijd genomen en rustig aan gedaan.
Vervolgens pendelen we door de Zuid Limburgse heuvels naar Windraak om de andere auto te halen en daarna weer terug naar het hotel in Valkenburg. Ron heeft twee kamers besproken voor ons vijven in Hotel de la Ruïne, dicht tegen het centrum, maar wel rustig gelegen. Hij heeft ook een kamerindeling gemaakt: de twee AOW'ers Henk en Jan bij elkaar en de jongere gasten Pieter, Wim en Ron op de andere kamer. Ron zegt het met andere woorden, maar dat zullen we hier niet vermelden!

We verfrissen ons en gebruiken in het hotel de maaltijd onder het motto van Henk: "Laten we vandaag maar ons slotdiner houden. De chauffeurs kunnen dan ook zonder problemen drinken". Het is een goed idee en we starten met Erdinger Weiszbier. Een heerlijk biertje "Aus Bayern", waar Ron terecht helemaal weg van is!

Het Grote Genoegen

We hebben lekker gegeten en sluiten af met een "toetje", dat er zijn mag en daarna nog een borreltje en zo. Het is dan nog behoorlijk vroeg, dus we lopen nog even Valkenburg in. Op een dinsdagavond in mei is het erg rustig. De dagtoeristen zijn weg en wij strijken bij Café-Brasserie Nurgus neer op een verwarmd terras en drinken, jawel, La Chouffe. Een stevig biertje uit de Ardennen, dat door Wim is ontdekt. We hebben het al enkele keren naar tevredenheid getest. Alleen Ron durft een tweede te nemen, maar het effect is wel te merken, maar daar zullen we hier niet verder over uitweiden. Het is overigens gewoon gezellig gebleven, daar niet van!

Wij gaan terug naar het hotel en binnen de kortste keren ligt iedereen op één oor.
Na een prachtige dag, WELTERUSTEN!

Redelijk op tijd staan we op en ruim voor half negen ontbijten we. Het smaakt prima en we nemen wat fruit en dergelijke mee voor onderweg. Ron betaalt de rekening en we kunnen gaan. De auto van Jan parkeren we bij Slavante op de Sint Pietersberg. Met de auto van Pieter gaan we naar het beginpunt aan de Slakweg in Bergerheide Vilt.

WEER - - - - - - VERDER
  • We vertrekken om kwart over tien, steken meteen de Rijksweg over en lopen over de Lindenstraat naar Terblijt. Een mooi gelegen dorpje met een fraai uitzicht op het plateau voorbij het dorp.
    De Bemelerberg Daarna dalen we via een erg mooie holle weg naar Bemelen. Links en rechts komt het mergelgesteente in zicht met openingen naar de gangen, die in de mergel zijn uitgegraven. Één ingang kunnen we betreden, maar deze loopt dood of is later afgesloten. Het is levensgevaarlijk om zonder begeleiding een gangenstelsel in te gaan.
    De foto's vertellen meer dan woorden over dit stuk Pieterpad. Ron is er al verschillende malen langs gewandeld, maar de Bemelerberg blijft ook bij hem nog steeds indruk maken. En vandaag hebben we opnieuw fantastisch zonnig weer. Het kan gewoon niet beter.


  • Al dit moois houdt echter toch een keertje op, want we naderen Maastricht en lopen rond half twaalf via de Bemelerweg en later de Scharnerweg de stad in. We steken de spoorwegovergang over en zijn daarna al snel bij het station. Rond de klok van twaalf gaan we op het terras van het Beerhoes zitten. Heerlijk in de zon en vrijwel recht tegenover het station.
    Koffie in Maastricht Geen "beer"maar wel koffie met een ECHTE Limburgse vlaai en die is heerlijk.
    Pieter: "Het is nog vier kilometer". We hebben dus tijd genoeg en navenant gedragen we ons ook heel rustig en beginnen uiteindelijk toch maar aan het allerlaatste stukje. In de Stationsstraat in Wyck worden we begeleid door een belangstellende dame. Ze komt uit Amsterdam, maar is toch van Maastricht gaan houden, mede omdat haar geliefde hier woont. Dat houdt ze al zes jaar naar beider tevredenheid vol. Bij de Servaasbrug wenst ze ons een prettig slot toe!
    Het is en blijft toch een fraaie oversteek over de Maas met deze al zeer oude brug. Het doet een beetje aan Praag denken met zijn Karelsbrug, alleen missen we hier de beelden.


  • Aan de andere kant gaan we direct links uit de flank. Via het Stokstraat-kwartier lopen we naar het O.L. Vrouweplein. De stadsmuur van Maastricht Nu minder mooi, vanwege bouwwerkzaamheden. Wij gaan direct door richting de Sint Pietersberg.
    Na de oude stadsmuren en de brug over de Jeker lopen we schuin naar rechts langs het park. Op de Luikerweg beginnen we aan onze laatste klim naar de berg, waar we het vanaf Pieterburen over gehad hebben: de SINT-PIETERSBERG.
    De Luikerweg is niet het mooiste stuk, maar na Chalet Berglust, dat we links laten liggen, wordt het beter. Rechts ligt een voormalig Fort, dat we ook niet bezoeken. We willen naar het ultieme eindpunt.


  • Boven op de Sint Pietersberg slaan we rechts een grindpad in. Nu beginnen we echt aan de laatste meters. Halfweg nog een mooi uitzicht over het Jekerdal, nog een klein stukje en dan, jazeker, het
    EINDPUNT - - - - - - PIETERPAD
    We bereiken dit punt na ruim twaalf kilometer. Gezien het mooie weer en het bijzondere karakter van deze laatste etappe laten we het gemiddelde maar weg. We hebben vandaag vooral genoten en ook nog gelopen!
Bij het eindpunt staan op een paal van natuursteen enkele teksten gebeiteld:
VAN PIETERBUREN TE VOET
OF OMGEKEERD ALS 'T MOET
WIT-ROOD LOPEN IS GOED
schrijft de STICHTING LAW, en van ene TONNIE vernemen wij:
TUSSEN WENS EN VERVULLING
LIGT EEN GROTE AFSTAND
PIETERBUREN 490
NICE 2512
Waarbij weer blijkt, dat de afstand Pieterburen - Sint Pietersberg voortdurend aan verandering onderhevig is.
Het boekje spreekt van 485 in traject I en van 488 in traject II.
Ook onderweg is de afstand op de diverse richtingborden steeds anders geweest. Het zal ook wel komen door de niet te vermijden routewijzigingen. Het zij zo.

Desondanks staat ook terecht op deze paal:
TOOS GOORHUIS
BERTJE JENS

BEDANKT VOOR HET
PIETERPAD
Deze initiatiefneemsters hebben ons en vele, vele anderen prachtige kilometers bezorgd, die wij in allerlei bijzondere weersomstandigheden hebben gelopen, namelijk van "sneeuwalarm" in Overijssel, "horizontale regen" in Drenthe tot "zonnig", zoals op deze laatste twee dagen.

We hebben er de nodige tijd voor uitgetrokken. Vanaf 7 november 2005 tot en met vandaag 21 mei 2008 hebben we alles keurig aan één gesloten van Noord naar Zuid afgelegd in 24 dagetappes van gemiddeld twintig kilometer. In dezelfde periode hebben we vanaf 17 februari 2006 Het Brabants Vennenpad voltooid op 7 augustus 2007.

Dit alles was aanleiding genoeg voor Pieter om een bijzonder slot aan onze voltooide wandeling van vandaag te verbinden. Na het nemen van een foto van ons vijven bij het eindpunt opent hij zijn rugzak en haalt daar een enveloppe uit. Met een officieel klinkende toespraak probeert hij ons op te roepen naar een volgende uitdaging, die ook op deze berg begint, namelijk de GR5 naar Nice, waarbij onderweg de route naar Santiago de Compostela kan worden ingeslagen.

Aansluitend reikt hij ons een medaille met een geel-rood lint uit voor het eerder afgelegde Brabants Vennenpad van 223 kilometer. Gelukkig heeft hij ook voor zichzelf een exemplaar.

Het plechtige uitreiking

Daarna volgt de uitreiking van een medaille met een rood-wit lint voor het voltooide Pieterpad van 485 kilometer en ook nu een lint met medaille voor hemzelf. Hiermede is de traditie voortgezet om de afronding van een wandeling te bezegelen met een medaille met lint, een traditie begonnen met het Pelgrimspad 's-Hertogenbosch - Visé in 2003.

Pieter bijzonder bedankt!!

De uitreiking verloopt zonder publiek, terwijl er toch regelmatig wandelaars voorbij komen. De grote medailles trekken echter wel de aandacht. Twee dames, die belangstellend informeren naar het waarom, geven ons een hartelijk en spontaan applaus, die wij in dank aanvaarden.

Het uitzicht vanaf Slavante Het terras van Slavante









Het Pieterpad zit erop, maar wij moeten nog terug naar de auto bij Slavante. Vanaf het eindpunt is dit nog een wandeling van een kleine twee kilometer over de Sint Pietersberg.
Het Buitengoed Slavante heeft al een geschiedenis achter de rug vanaf 1455. Het is begonnen als klooste. Na een rumoerige geschiedenis en veel afbraak resteert nog het huidige pand met een mooi uitzicht over het Maasdal. Vanaf de heropening in 2003 is dit gerestaureerde pand een bijzondere gelegenheid om te genieten van één van de mooiste plekjes van Maastricht.

Wij doen dat ook en gebruiken op het terras heerlijke salades. Met een voldaan gevoel beginnen we tegen half vier aan onze terugreis naar Nuenen. Eerst nog naar Bergheide Vilt om de auto van Pieter te halen en daarna via Maastricht en de A2 naar het noorden. Het is flink druk op de A2, maar na enkele stukjes langzaam rijden gaat het prima en zijn we tegen half zes weer thuis.

De Medaille De achterkant

HET IS WERKELIJK FIJN GEWEEST.