Vallestappers op Pieterpad

Ommen - Hellendoorn - Wippert : 8 en 9 febr. 2007

NAAR . . . DE WIPPERT (??) :
Het is al weer ruim drie maanden geleden, dat we een stuk van het Pieterpad hebben gelopen. Vandaag gaan we gelukkig weer op pad en met SNEEUWALARM volgens het KNMI.

De NS haakt daarop bij voorbaat in en laat nota bene de helft van de treinen uitvallen. Wij kunnen gelukkig wel met de trein van even negen uit Eindhoven mee en er is nog geen sneeuw te bekennen! In Utrecht gaat het echt vertragen: de trein naar Zwolle vertrekt twintig minuten te laat en staat na een paar kilometer weer een tijdje stil. Daarna gaat hij weer verder en uiteindelijk staan we een half uur later dan gepland op het station Ommen. Al met al valt het nog mee, maar ook hier geen sneeuw!
In een koude wachtruimte, maar wel beschut tegen de wind, eten we wat en gaan om ongeveer half een aan de etappe naar Hellendoorn beginnen.

OP PAD -

- OP PAD

Bewolkt met wat wind uit het oosten beginnen we aan onze tocht. Langs het rustige asfaltweggetje staat een apart ras ons schaapachtig aan te kijken. Gelukkig wandelen wij voorlopig heerlijk en zonder sneeuw!.
We gaan de bossen in en steken de Regge over bij Nieuwebrug en gaan weer door de bossen richting Archemerberg, de eerste "berg". We missen een stukje pad (afgeleid door de jeneverbesstruiken rechts van ons), maar zitten al snel weer op het Pieterpad omhoog naar de berg.
En ja hoor, daar vallen de eerste vlokjes, ze zijn nog te tellen. Het is dan kwart over één. Het heeft dus vrij lang geduurd voordat de sneeuw uit het zuidwesten ons hier heeft bereikt. Wij gaan verder en lopen uiteindelijk in en door de sneeuw, voortgejaagd door de wind noemen wij het "horizontale sneeuw". Je denkt het bereikt nooit de grond, maar toch: langzaam wordt het witter en witter.

Henk loopt wat vooruit en hij gaat over een stukje trap naar de top om foto“s te maken. Even later is de rest er ook. Het is behoorlijk hoog met precies 77,9 meter volgens een oriėntatieplaat. Bij dit grauwe weer zorgt de sneeuw voor een fraaie aankleding van het landschap.
Af en toe hebben we de wind op kop en dan snijdt de sneeuw behoorlijk in het gezicht, maar voor de rest valt het reusachtig mee en je wordt er niet zo nat van als van regen en dat scheelt een slok op een borrel.
Het gaat hier heuvel op en af en zo gaan we in de richting van de Lemelerberg. Eigenlijk zou je dit prachtige stuk van het Pieterpad wat later in het voorjaar moeten lopen of in augustus, maar door de sneeuw en het wat grijze, mistige weer krijgt het landschap een heel apart gezicht en is er soms bijna een spookachtige sfeer, heel apart!

Bij Lemele, Zaal Dijk, gaan we de Glinthaarweg op. Een eindje verder staan enkele pony“s in de sneeuw, ook al onder het witte spul. Ze hebben een dikke "jas" aan en kunnen er dus tegen.
Wij ploeteren maar voort en worden ook door de sneeuwjacht vooral van links bestookt. Het is heel goed te zien aan de muts van Pieter, die zijn hoofd moet beschermen tegen deze aanval van natte kou en sneeuw uit oostelijke richting.
We steken het Overijsselsch Kanaal over en gaan via de bossen van de Hellendoornse berg verder. Regelmatig zien we de gevolgen van de zware storm van 18 januari. Erg veel bomen zijn gesneuveld en moeten nog worden opgeruimd. Op ons pad zijn de meeste doorgezaagd en terzijde gelegd, zodat we zonder al teveel problemen er langs kunnen. Er liggen overigens wel veel takken en takjes op het pad en samen met de sneeuw moeten we toch goed uitkijken om niet te struikelen of uit te glijden. Al met al lukt dat redelijk.
Paden die nog maagdelijk wit zijn worden door ons bewandeld en zo laten wij vijf sporen na in de smetteloze sneeuw. Overigens valt het met de hoeveelheid best mee in deze omgeving. Een paar centimeter en dat is het dan wel. Lang niet genoeg om een SNEEUWALARM te rechtvaardigen. Hoe het in de rest van Nederland is weten we niet en gezien de fraaie omgeving malen we daar ook niet om.

Verder maar weer. Het wordt steeds witter en vooral de witte banen tegen stammen en takken geven een apart cachet aan het bos. Prachtig.
We pauzeren en beginnen daarna aan het laatste stuk naar Hellendoorn. De afgelegde kilometers laten zich bij allen voelen, maar vooral Henk heeft wat problemen met zijn onderdanen. De laatste kilometers worden zwaarder en zwaarder, maar wij houden manmoedig vol.
Eindelijk passeren we het Avonturen- of Attractiepark Hellendoorn en dan is het niet ver meer. Wij komen op de Luttenbergweg uit en daar ligt het eindpunt van vandaag. Vanaf hier gaan we linksaf naar Hellendoorn en lopen zo'n vier en half uur na vertrek en ruim negentien kilometer verder de bebouwde kom binnen. Al snel gaan we rechtsaf naar hotel Hellendoorn aan de Johanna van Burenstraat 9.

HELLENDOORN :
We hebben het gehaald en met meer of minder moeite gaan we het trapje op en nadat we de meeste sneeuw hebben afgeklopt naar binnen. We zijn er!
Het voordeel van dit weer is, dat je niet hoeft te zweten en wij zijn al weer snel paraat om een biertje te pakken en daarna te genieten van een heerlijke maaltijd. Er staat een biljart klaar en na het eten gaan we daar onze kunsten vertonen. Voor enkele is het een hernieuwde kennismaking met het biljart na vele, vele jaren. Maar we hebben er veel plezier van en onder het genot van een borreltje en zo! En daarna zijn we toe aan een welverdiende nachtrust!
De tweede dag breekt aan en na het ontbijt en een zelfgemaakt lunchpakket gaan we rond half tien beginnen aan de tweede etappe van deze tweedaagse, die ons naar de provincie Gelderland moet brengen.

WEER - - - - - - VERDER

Het is vrij zacht en de meeste sneeuw is al weer weg gedooid, maar het is droog en dus prima weer om te lopen. Alleen het zicht is beperkt. Het is nogal dampig boven de besneeuwde en natte bodem.
Na hetzelfde stukje als gisteravond langs de Luttenbergseweg gaan we linksaf in zuidelijke richting, de Hellendoornse Bergweg op, een klinkerweg. We zitten meteen in de bossen en iets verder gaan we over nog witte bospaden en fietspaden op de Hellendoornsche Berg.
Na een tunnel onder het spoor kruisen we iets verder de N35 en komen in het gebied van de Nijverdalse Berg, die deel uitmaakt van de Sallandsche Heuvelrug. Via de Noetselerberg komen uit op een meer open heidegebied op de Haarlerberg en is het tijd om even te pauzeren. Een schuilhut geeft ons zowaar vrijwel droge zitplaatsen en dat is al heel wat na de sneeuw van gisteren, die nu aan het dooien is. Op de berg valt het uitzicht vrijwel weg door het "witte wieven"-weer, oftewel het is behoorlijk mistig.
Met Henk gaat het tot nu toe redelijk en al snel gaan we verder over een mooi paadje naar beneden tussen de jeneverbesstruiken door. Er zitten zelfs nog bessen aan de struiken.

In het volgende bos van het particuliere Landgoed de Noetselenberg, op de kaarten in het boekje de ene keer geschreven met "r" en dan weer met "n". In dit landgoed is men nog niet begonnen met het opruimen van de vele omgewaaide bomen.
Ons pad is letterlijk gebarricadeerd en hoe het pad verder gaat is lastig terug te vinden. Een omweg door het bos moet ons verder brengen, maar hoe is niet geheel duidelijk. Pieter is echter onze redder in nood, want met zijn GPS-apparaat van Garmin, wijst hij ons op een gegeven moment resoluut de weg: "We moeten die kant op!". Na een splitsing zien we inderdaad weer de bekende en vertrouwde rood-witte markering. We zitten goed.
Na een korte pauze bij een volgende schuilhut op de Holterberg gaan we over de Oude Hellendoornseweg richting Holten. De lange rechte weg daalt voortdurend en dat loopt lekker. Op een kruispunt van wegen twijfelen we even of we op het goede pad zitten. Er zijn markeringen van het Marskramerpad en van een NS-wandeling. Pieter wijst weer de goede richting aan: "Gewoon rechtdoor".

Vanaf Ommen hebben we vrijwel continue door de fraaie natuur gewandeld en hier aan de rand van de Heuvelrug krijgen we nog een verrassing. Onderweg hebben we weinig vogels gezien en hier ziet Jan ineens de zeldzame zwarte specht vliegen, die iets verder tegen de stam van een boom gaat zitten. Het is onmiskenbaar de "Dryocopus martius", zoals hij op z'n zondags heet. Lang duurt het plezier niet, want hij vliegt weg over de velden naar een volgende bomengroep.
We zien Holten al liggen en via een fietspad naast een fraaie Beukenlaan gaan we naar het station van Holten. We kunnen bij de perrons oversteken. Ron koopt alvast de kaartjes voor terugreis naar Eindhoven en daarna gaan we naar het vlakbij gelegen café voor een welverdiende pauze met koffie of zo.
De menukaart brengt Wim op de idee om soep te nemen en de rest sluit zich daarbij van harte aan. We kijken Henk eens "diep in de ogen" en informeren naar de toestand van zijn onderdanen. Henk: "Ik denk dat het wel gaat lukken" en dat betekent, dat we de afgelegde dikke vijftien kilometer nog wat gaan aanvullen, zodat we alsnog ongeveer de geplande afstand halen.

Na een stukje Holten gaan we weer over mooi gelegen wegen door een heel ander landschap. Meer akkers en weilanden, maar nog steeds een beetje golvend en aangekleed met veel bomen. Het valt nog alleszins mee na al het fraais, dat nu achter ons ligt ten noorden van de spoorbaan.
Na de boerderij "Menum" moeten we een flink eind over een asfaltweg om via een viaduct aan de andere kant van de autobaan, de A1, te komen. Het is echt een stuk om van A naar B te komen of zoals Joyce Roodnat het uitdrukt: wandelcorvee!
Na dit wandelcorvee komen we uit op de grens van Overijssel en Gelderland, die hier over de Schipbeek loopt. Na de toegevoegde kilometers vanaf Holten zoeken we een zo kort mogelijke route naar de bushalte aan de Wippert, die vanaf de stuw en brug over de beek enkele kilometers naar het westen ligt. Volgens de kaart ligt er een weggetje vanaf de nabij gelegen boerderij, maar die is door een "Verboden Toegang ex. Art. 261" niet bereikbaar. Goede raad is duur en dus zoeken we ons een weg over de graskanten aan de Gelderse kant van de gekanaliseerde Schipbeek. Het Pieterpad langs de beek in oostelijke richting, die daar mooi omzoomd is door bomenrijen laten we links liggen.

Een eind verder langs de beek is er geen afrastering langs de weide en daar steken we over naar het eerder genoemde weggetje. Vier paarden, drie fjorden en een bruine van een ander merk, staan naar ons te kijken en zijn uiteraard erg nieuwsgierig, omdat hier doorgaans niemand loopt en nu ineens vijf mannen en dat is dus voor hun een welkome afleiding op een saaie alledaagse dag achter de afrastering.
Ze laten zich gewillig fotograferen en wij kunnen nu langs een betere route naar de bushalte dan langs de beek en een eind verder over de bermen langs de drukke N332.
De viaduct over de N332 doet Henk de das om. Iedereen voelt de kilometers, maar Henk en ook Pieter wel heel erg. Gelukkig nog maar een kleine kilometer en ja hoor: De bushalte aan de Wippert. Na ruim 6 uur en dik 23 kilometer verder zijn we aan het eindpunt van vandaag. Alles bij elkaar hebben we deze twee dagen bijna 43 kilometer afgelegd volgens de GPS van Pieter en "da's niet niks"!

De route vanaf het Pieterpad naar de bushalte bij Wippert en de aanlooproute(s) terug naar het Pieterpad zijn in een kaartje vastgelegd. Klik maar hiernaast.

De Chinese rekening

We hebben gelukkig nog een kleine tien minuten over voordat de bus zal komen, die hier éénmaal per uur langs komt. We kunnen en hoeven daarom geen gebruik te maken van het nabij gelegen Café De Wippert. De bus is netjes op tijd en de twee passagiers worden ineens met vijf man aangevuld en voor drie strippen per man brengt de bus ons naar het station Holten, waar we eerder op de dag al zijn geweest en ruim op tijd zijn voor de stoptrein van 16 uur 17 naar Deventer.
Na het sneeuwalarm van gisteren lopen de treinen gelukkig weer op tijd en krijgen onze voeten de welverdiende rust. Schoenen worden verwisseld. Wim gaat echter wat verder. Hij heeft een skibroek aan en die is nu wat al te warm. Hij verwisselt de broek met een dunner exemplaar uit zijn rugzak.

Vanaf Deventer gaan we naar Utrecht, zodat we kunnen gaan eten bij Tai-Soen. Deze Chinees in Hoog-Catharijne op het adres Godebaldkwartier 275 is voor ons een bekend adres geworden. Wim, onze specialist op het gebied van Chinees eten, wordt weer ondersteund door de aardige en kundige adviezen van een attente dame van het personeel en even later kunnen we weer genieten van echte en heerlijke chinese gerechten. Zij wil niet op de foto en dat respecteren wij en nemen hartelijk afscheid na de maaltijd. Op de rekening is goed te zien welke gerechten van de "chinese" en welke van de "nederlandse" kaart besteld zijn.
Gezien de voortgang van de route van het Pieterpad is dit vermoedelijk de laatste keer, dat we tijdens het Pieterpad Utrecht passeren op onze terugreis naar Nuenen.

De trein brengt ons volgens de dienstregeling naar Eindhoven en daar worden we opgewacht door Ann, Annie en Nellie. Na een korte autorit zijn we zo rond half negen weer op onze thuisadressen in Nuenen.
We hebben twee dagen gelopen op waarschijnlijk het fraaiste gedeelte van Traject I van het Pieterpad van Pieterburen naar Vorden. De sneeuw heeft er voor gezorgd, dat ondanks het wat sombere en mistige weer, het landschap er weer eens geheel anders bij lag. Weer twee prachtige dagen, waarvan we later zullen zeggen: "Weet je nog met dat SNEEUWALARM in 2007. Toen liepen wij in Overijssel over de stuwwallen in misschien wel drie centimeter sneeuw!".

BITTERBALLENTEST:

Hellendoorn: te laat voor ballen
Holten station: geen tijd voor ballen

Deze keer dus géén bitterballentest

LOCATIE	GROOTTE	TEMP.	KORST	VLEES %	STEVIGHEID	SMAAK	TOTAAL	merk
Anloo Koningsherberg	5	7	6	8	8	7	6,8	Beckers
Noord-Sleen Wielens	5	7	7	8	8	7	7	Kern?
Hardenberg Café The Pub	5	7	7	8	8	7	7	Kern?

Terug naar boven