Vallestappers op Pieterpad

Pieterburen - Garnwerd - Harenermolen : 7 en 8 november 2005

NAAR . . . PIETERBUREN :
Eindelijk is het zover: we beginnen aan het Pieterpad. De voorbereidingen zijn getroffen en vandaag, maandag 7 november starten we in Pieterburen.

Gezien de afstand, ruim 280 autokilometers, gaan we niet als gewoonlijk met auto's maar met het openbaar vervoer en Wim heeft een overnachting gevonden in Garnwerd. Het is de bedoeling in twee dagen een behoorlijke afstand af te leggen.

Ieteke en Ann brengen ons naar Eindhoven. We nemen de trein van negen over negen naar Utrecht, zodat we in Utrecht ruim de tijd hebben om over te stappen op de intercity naar Groningen. In de omgeving van Hoogeveen belt Wim de Regiotaxi en bestelt een taxi voor tien voor één bij het station Baflo, de aankomsttijd van het treintje van Groningen naar Roodeschool.

We hebben vandaag geluk wat betreft de stiptheid van de treinen, alles rijdt volgens het boekje.
Alleen het weer valt tegen: droog vertrekken we uit Nuenen, maar een van zuid naar noord lopende band met regen trekt naar het oosten over het land. Hoe verder we naar het noorden komen, hoe grijzer en bij aankomst in Baflo regent het. Dat wordt afzien vandaag.

Voor het station staat de taxi nog niet klaar, maar aan het einde van de straat verschijnt een taxi-bus, die dus keurig op tijd is. Wij kunnen er met ons vijven in. De chauffeur brengt ons voor negen euro naar Pieterburen, dat een kleine 10 kilometer ten noordwesten van Baflo ligt. De chauffeur: "Het is hier nog niet zo lang aan het regenen, maar wel behoorlijk hard".
Rond één uur arriveren we in Pieterburen en zet de taxi ons af voor het startpunt van het Pieterpad: het café "Het Wapen van Hunsingo". Het café is gelukkig open en we beginnen met een kopje koffie.

En daarna de poncho's uit de rugzakken waarmee we ons wapenen tegen de regen. Wachten heeft geen zin en we moeten voordat het donker wordt de ruim 16 kilometer naar Garnwerd zien te overbruggen.
Rond half twee vertrekken we. Op dat moment gaat de deur open en komt een echtpaar binnen. Blikken van herkenning naar Ron. Hoe is het mogelijk: Een oud collega van hem komt binnen. Ze hebben elkaar al zeer lang niet meer gezien en dan is dit toch een bijzondere ontmoeting in Pieterburen. Wie weet wat onze tocht naar Maastricht nog gaat opleveren aan voorvallen. De beste wensen gaan over en weer en nu gaan we echt vertrekken en er is geen tijd voor het bezoekerscentrum van de zeehondencrèche van Lenie 't Hart. Dat doen we maar een keer op eigen gelegenheid.

OP PAD -

- OP PAD

Na het bekijken van de richtingaanwijzers naar allerlei oorden met een relatie naar Sint Pieter kiezen wij de richting van de Sint Pietersberg, een 485 kilometer verder bij Maastricht. Weliswaar geeft het bordje "maar" 464 kilometer aan, maar ze zullen het pad hier en daar wel wat verlegd hebben.
Bij boerderij Huninga, een kilometer onder Pieterburen, begint het in het noordwesten al wat te gloren. Wim: "Binnen een half uur is het droog". Wij hopen dat ook maar de lucht voor ons is nog ontzettend grijs en hoe trekt de regenzone weg?
Maar Wim krijgt gelijk en …. veel sneller dan verwacht en meteen de zon in zicht!
De poncho's kunnen drogen en voor het Oosterbos vlak voor Eenrum lopen we al heerlijk in de zon. Wat later is de lucht al bijna helemaal blauw. Een echte meevaller. Ze hebben het wel voorspeld maar het komt niet altijd uit.
Het landschap ziet er niet zo vlak en kaal uit dan verwacht. Er is behoorlijk wat begroeiing en wat variatie door de oude geulen, hier maren genoemd. De dorpen zijn op verhogingen, terpen gebouwd. Ze worden hier wierde genoemd en even later wandelen we al het eerste wierdendorp Eenrum binnen, met de kerk op het hoogste punt.

Een intiem dorpje en wat verder ligt een fraai dorpje Mensingeweer aan de Mensingeweersterloopdiep. Op een bankje, volgens een mededeling "voor 't aangenaam verpozen", wordt gelukkig duidelijk aangegeven in welke richting Maastricht ligt.
De weg langs het loopdiep brengt ons naar Winsum. Vlak voor Winsum staat zo'n moderne windmolen om groene energie op te wekken. Deze molen zullen we nog lang zien.
Vlak na Winsum, ook een aardig stadje overigens met een streekfunctie, begint het echte loopwerk. We gaan een stuk door de weilanden. We moeten over een stuk of vijf hekken klimmen en precies daar is het enorm modderig en glibberig door de regen van vanmorgen.
Iedereen komt er heelhuids over heen, maar Pieter krijgt wel de prijs voor de vuilste broek. Hij zit tot aan zijn knieën onder de modder.

Na dit modderwerk gaan we verder via de wat drukkere asfaltweg van Winsum naar Garnwerd. We lopen hier door het dal van het Reitdiep. De loop van de oude Hunzebeddingen zijn duidelijk herkenbaar. Het Oude Diepje zoals het hier nu heet, was een oude getijde rivier en de hoogteverschillen en oeverwallen zijn duidelijk herkenbaar.
De schemering begint te vallen en de ondergaande zon geeft een speciaal licht over het landschap. De waterlopen steken mooi af en Garnwerd met de contouren van kerk en molen worden mooi verzacht door schemerlicht. Heel sfeervol.

GARNWERD :
Tegen vijf uur lopen we over de brug over het Reitdiep Garnwerd binnen. Direct rechtsaf langs café Hammingh, HET café van Garnwerd, en daarna links een pittoresk straatje in. Aan de Burg. Brouwerstraat moet "De Oude Pastorie" liggen. En inderdaad zoals het hoort ligt het vlak bij de kerk. Wim heeft voor ons hier de overnachting geregeld bij de familie Schurink-Plas. Wij worden van harte welkom geheten en naar onze kamers gebracht.
Boven, pal onder het dak is veel ruimte en zijn enkele prima slaapkamers (één voor twee en één voor drie personen is voldoende voor ons vijven) en daarnaast is er een douche en wasgelegenheid en een zitkamer. HET café is vandaag gesloten, maar gelukkig biedt mevrouw Schurink een oplossing: ze heeft nog wat bier in huis!

Eetcafé Hammingh gesloten betekent ook geen eten of misschien alleen maar een "patatje oorlog", zoals Wim dat uitdrukt. Mevrouw Schurink biedt ook hier een oplossing. Bij sluiting van Hammingh is haar vriendin Marijke wel bereid om een maaltijd te verzorgen. Tegen zeven uur wijst zij ons de weg naar Marijke. Een paar straatjes verder, Garnwerd telt zo'n 300 inwoners, worden we hartelijk verwelkomd. Na een gezellige borrel krijgen we een heerlijk diner voorgeschoteld met een lekkere rode wijn.

Marijke en Frans

Marijke en haar gast Frans hebben ons een onvergetelijke gezellige avond bezorgd. Marijke, al heel veel jaren woonachtig in het “Groningse”: “Ik denk dat ik wel tot de “geaccepteerde import" behoor”, weet veel te vertellen en op deze wijze zijn we heel wat te weten gekomen over het wel en wee van het dorp en omgeving.

Waarin een klein dorp groot kan zijn bewijst onder meer het jazz en blues festival "Te Gast in Garnwerd" op de laatste zaterdag in augustus. Dit jaar is de 19de editie gehouden en onder het motto ZomerJazzFietsTour is er in Garnwerd en omgeving heel wat te beleven op muziekgebied in oude kerkjes en boerenschuren.
Interesse?: Google maar eens op internet met Garnwerd en Jazz.

Echt voldaan bedanken we Marijke en Frans voor deze avond en lopen we terug door het knusse, stille en donkere Garnwerd naar "De Oude Pastorie". De deur is gewoon open en wij genieten in de zitkamer nog na van het borreltje, dat Wim heeft meegebracht. De zitkamer is na half elf "stiltegebied" en daarom proberen we het ook zo rustig mogelijk te houden. Na deze fraaie eerste dag met een geweldig slot duiken we voldaan onze bedden in. Eens kijken hoe dit nachtelijk avontuur verloopt. Wij kennen elkaar natuurlijk wel goed, maar we hebben nog niet samen op een kamer geslapen.

Na een goede nachtrust (althans dat zeggen we allemaal) beginnen we kort na zeven uur wakker te worden en gaan we ons wassen, zodat we om half negen kunnen ontbijten. De familie Schurink moet al vroeg weg op reis naar Brussel en daarom komt Marijke het ontbijt verzorgen. Wij genieten en krijgen ook de gelegenheid een lunchpakketje te maken voor onderweg. Tegen kwart over negen nemen we afscheid en beginnen aan het vervolg van het Pieterpad richting Groningen, Haren.
GARNWERD ONTZETTEND BEDANKT!

WEER - - - - - - VERDER

Het is vrij kil en bewolkt maar gelukkig wel droog. Jassen hoog dicht geritst en op naar het zuiden. Na een paar kilometer weer een oud kerkje op een wierde, Oostum.
Dit kerkje uit de 13e eeuw is zoals zovele kerken in beheer bij de Stichting Oude Groninger Kerken. Alleen het kerkje en de weg liggen nog op de wierde. De rest is afgegraven.
Een kilometer verder steken we het Reitdiep over en passeren iets verder het oude kerkhofje op de wierde van Wierum. We lopen hier op de oeroude Paddepoelsterweg, een slingerend asfaltwegje, dat doorloopt tot in Groningen. Het weer wordt intussen steeds beter en er zijn al blauwe plekken te zien.
Vlak voor Groningen steken we het Van Starkenborghkanaal over en lopen door een fraai natuurgebied. Het Universiteitscomplex is daardoor nauwelijks te zien. Langs de weg staan kunstwerken in de vorm van twee handen. In het roestige metaal is een gedicht gebrand, dat slaat op het achterliggende landschap, zoals het verdwenen klooster van Maria Virgo.

Via enkele woonwijken gaan we de stad in en lopen wat verder door het Noorderplantsoen. Aan het einde van het plantsoen steken we het Reitdiep over en lopen iets verder langs de Hoge der Aa met fraaie gevels en boten. Achter de gevelwand is de opvallende toren te zien van de Der Aa-kerk. Ze zijn vernoemd naar het riviertje de Aa, dat hier vroeger gestroomd heeft. De kerk is tegenwoordig te huur voor allerlei gelegenheden. We zijn dan in de binnenstad en in de Brugstraat drinken we een kop koffie. Na een korte pauze trekken we weer verder. De zon is dan al duidelijk aanwezig. Heerlijk wandelweer. Langs de Der Aa-kerk komen uit op de Vismarkt, waar een markt wordt gehouden. In de verte zien we de Martinitoren, maar het Pieterpad komt daar niet langs. Wij gaan in de richting van het station. Tegenwoordig kent Groningen daar een fraaie entree met het Groninger museum.
We lopen daarna langs het Hoornsediep de stad Groningen uit en op een paar banken in het plantsoen langs de dijk pauzeren we even om een boterham te gaan eten. Een eindje verder komen we in een fraai natuurgebied terecht met links een zijarm van het Hoornsediep en rechts een mooi uitzicht over het Hoornse Meer.

Waar het Hoornse Diep overgaat in het Noord Willemskanaal zien we een soort hoogspanningsmast zonder kabels. Dichterbij blijkt het een kunstwerk te zijn. Bovenop zeven "gasvlammen", die verwijzen naar het Groningse gas en op de mast het stichtingsjaar van Groningen, 1040.
Daarna een mooi stukje Hollandse natuur met een molen en ganzen in de weide. Op de achtergrond het Paterswoldse Meer. Wij lopen hier heerlijk in de zon. Bij een picknick tafel staan de afstanden op een richtingpaal van het Pieterpad: 447 kilometer naar de St. Pietersberg en naar Pieterburen 36. Dit klopt beter met de afstanden volgens het Pieterpad-boekje en wij kunnen nog wel even vooruit. De banken zijn te vochtig om te gaan zitten, maar eigenlijk hadden we het wel even moeten doen.
Ergens in deze omgeving kijkt Pieter teveel om naar een visser en verdraaid zijn knie een beetje en begint daar last van te krijgen. Aan de andere kant van het kanaal, vlak bij Haren, hebben we een stuk "wandelcorvee", een fietspad langs de autobaan, de A28. In de zon maar wel tegen de wind in proberen Henk en Jan dit stuk zo snel mogelijk af te leggen. Zij hebben nog geen weet van Pieters knie. Ron, Wim en Pieter raken een flink eind achterop.

Eindelijk gaan we bij een bosje met een plas linksaf. Hier wordt het beter. De plas Sassenhein ligt er rustiek bij. Jan gaat even wat filmen met de videocamera van Wim en wacht intussen op de drie achterblijvers. Henk is al wat doorgelopen. Hij is gaan kijken of het café aan het einde van de plas open is. Helaas gesloten.
Wij hebben Henk daar intussen ingehaald en de problemen met de knie van Pieter worden besproken. We lopen wat rustiger verder en komen terecht op de eerste zandpaden. Het lijkt wel een beetje Brabants. Anders gezegd: de zandgronden van Drente kondigen zich aan, maar wij lopen daar nog net in de provincie Groningen.
Bij een huis gaat Pieter even op wat verticaal geplaatste spoorbielzen zitten. De korte rust doet hem goed. Dat hadden we eerder moeten doen. Wij besluiten de route voor vandaag een klein beetje in te korten en bij de eerste bushalte die we tegenkomen te stoppen.

Na een kilometer of zo zijn we om kwart over drie bij de Harenermolen, het eindpunt van kaart negen en ook voor ons het eindpunt van het eerste gedeelte van het Pieterpad.
De bussen blijken vrij frequent te lopen en vijf minuten later nemen we al de eerste bus naar het NS-station Assen. De bus zit propvol met scholieren en dat wordt dus in het begin staan. De bus rijdt vrij hard over de smalle wegen en zo gaan we langs een hele serie dorpen. In de dorpen Noordlaren, Midlaren, Zuidlaren, Annen, Anloo, Gasteren hebben ze op heel wat plaatsen verkeersdrempels aangelegd en dat hobbelt behoorlijk met de bus, die dan al vlug te snel rijdt. Achteraf was misschien de bus naar de stad Groningen comfortabeler geweest.
Na een drie kwartier of zo zijn we bij het station. Ron koopt kaartjes en wij hebben nog voldoende tijd om een biertje te pakken in de stationsrestauratie. Daar hebben ze helaas geen bitterballen, zodat we onze gewoonte hier niet kunnen voortzetten. Voorlopig blijft de ballen van Van Dobben nog bovenaan de lijst staan.
We nemen de intercity naar Utrecht van even voor vijf. We moeten in Amersfoort echter overstappen en in Utrecht gaan we een eetgelegenheid zoeken. Het wordt de chinees in Hoog Catharijne: Tai-Soen. We bestellen verschillende gerechten en zo hebben we samen een heerlijke maaltijd.

De trein brengt ons daarna naar Eindhoven, waar we even voor half negen arriveren. We worden afgehaald door Hennie en Annie. Nellie is ook meegereden. Zij moeten onze enthousiaste verhalen aanhoren: Dat het openbaar vervoer deze twee dagen klopte; de regen in het begin en daarna het te gekke mooie weer; de ontvangst en het onthaal in Garnwerd en de goede terugreis.
Het is een erg fijne eerste etappe geworden van twee dagen, waar we met veel plezier op terugkijken.

BITTERBALLENTEST:

Garnwerd: geen ballen
Assen station: geen ballen

De bitterballentest is deze eerste keer dus negatief uitgevallen:
In Garwerd was eetcafé Hammingh gesloten. Jammer vanwege de gemiste ballen, maar het alternatief was verder perfect.
In Assen bleek de stationsrestauratie van "moderne" snit te zijn, hetgeen betekende: géén bitterballen en plastic bierflesjes.

Terug naar boven