Vallestappers op het Maarten van Rossumpad

Heelsum - Arnhem: 7 maart 2013

VERSLAG FOTO'S

Volgens Pieter, onze weerman, kunnen we gerust gaan wandelen: "We krijgen pas regen op de terugweg, wanneer we in de auto zitten". Dus om acht uur aan de koffie met koek bij Pieter. We vertrekken. De autorit verloopt voorspoedig, op de gebruikelijke lichte vertraging tussen Nuenen en Eindhoven na. Via het vlot gevonden eindpunt rijden we terug naar het beginpunt Heelsum. Om tien voor tien beginnen we aan de etappe van vandaag.

  • Meteen in Heelsum de trappen op, om de kerk en langs een kerkhofje met zeer oude graven. Daarnaast een recenter kerkhof en vervolgens omlaag naar de Nederrijn. De route loopt onder de brug van de A50 door.
    Aan de andere kant van de A50 opnieuw omhoog, de stuwwal op. Ter plekke zijn de wit-rode markeringen niet erg duidelijk. We steken daardoor op de verkeerde plek een asfalt weg over. Langs de weg een verkeersbord: een helling van 10% ! Achteraf merken we, dat we volgens het boekje die helling naar beneden en weer naar boven hadden moeten lopen, dus twee keer die 10%. Niemand is er rouwig om. Kasteel Doorwerth


  • Wij vervolgen de route over de stuwwal en dalen af in de richting van Kasteel Doorwerth. Beneden staat een picknicktafel en dat komt goed uit voor een kleine pauze. Aan een kant is de bank verzakt. Henk en Wim gebruiken de rugleuning als zitplaats.
    Hier zien we de eerste routemarkering van het Airbornepad. Enkele jaren geleden hebben we dit gedeelte van de route tussen de A50 en de Westerbouwing ook gelopen. We hebben echter wel moeite om "ons te bekennen".
    Bij het Kasteel maken we rondje door de Doorwerthse Uiterwaarden. Een markering stuurt ons die kant op en dat wijkt af van het boekje. Het geeft ons wel een mooi zicht op het kasteel. Uitzicht over de Nederrijn


  • Voorbij het kasteel weer de stuwwal op. Het gaat voortdurend op en neer en langs diep uitgesleten geulen. En dat alles omzoomt met vooral forse beuken. Tussen de bomen door het dal van de Nederrijn. Helaas is de zon niet te zien, maar het is wel droog tot nu toe.
    Al klimmend en dalend volgen we de route langs de rand van de stuwwal. We passeren de restanten van funderingen van het landgoed Duno. De metershoge struiken zijn keurig geknipt. Dit was de toegang tot het landhuis. De poort is nog in volle glorie aanwezig.
    We lopen een stukje door Heveadorp. De vraag is: "Wat was er het eerst: de rubberfabriek of het dorp?" Links en rechts mooie villa's en daarna weer Valkeniersbossen de natuur in: De Valckeniersbossen.
Achteraf: Op internet is veel te vinden. Een website vermeldt over Heveadorp:
Aan de zuidkant van de Veluwe ligt Heveadorp. Een plaatsje in het dal van de Seelbeek met een bijzondere geschiedenis. Dit dorp is gesticht als woonkern voor de werknemers van de Heveafabriek, die zijn deuren opende in 1916. In 1977 sloot de fabriek zijn poorten. Zo, dat weten we ook weer. De Seelbeek
  • Na Heveadorp direct met een houten brugje over een spreng, een beekje, dus de Seelbeek. Rechts van ons staat langs het beekje een typisch gemetseld bouwwerk. Pieter: "Een ijskelder"? Wij twijfelen. Meestal zit zo'n kelder onder een dik pakket grond. Wellicht is het een voorraadkelder voor water gezien de roosters aan de zijkant langs de beek.
    Wij gaan weer flink stijgen en nemen de eerste de beste bank op een mooi uitzichtpunt voor de lunchpauze. Beneden ligt aan de overzijde van de Nederrijn Driel. Een etappeplaats van ons voor het Airbornepad.


  • mooi uitzicht voor de lunch Wij vervolgen de route en komen over het prachtige terras van de Westerbouwing. Gesloten en geen sterveling te zien. De tafels en stoelen staan er wel. Daar hadden we prima kunnen lunchen.
    Met een trap dalen we af naar het dal en komen uit op de weg naar het fiets- en voetgangerspontje, dat in dit jaargetijde niet in gebruik is. Een klein eindje verder gaan we over een oud klinkerpaadje naar het historische kerkje van Oosterbeek.
    Langs dit paadje een nieuwsgierig paard en heel veel sneeuwklokjes en krokussen. Een honderd meter verder gaat de route de Rosande polder in. De markering geeft een andere route aan dan het boekje, namelijk naar een verderop gelegen camping. Wij nemen de route volgens het boekje door de polder. Knotwilgen in de uiterwaard


  • In de verte de spoorbrug. Het valt op hoe ver het geluid draagt wanneer er een trein passeert. En dat gebeurt heel veel!
    In de uiterwaarden staan heel wat knotwilgen te pronken. Dus een eldorado voor Ron!
    Vlak voor de bebouwing van Oosterbeek is geen markering te vinden. We lopen door tot op de klinkerweg langs de huizen. Even overleggen: "Toch maar terug en door de weiden volgens het boekje". Dan maar zonder markering.
    Een oud brugje is voldoende sterk om ons te dragen en zo komen we aan de andere kant van de sloot en iets verder langs enkele keurig geknotte Knotwilgen in de uiterwaard wilgen. Toch klopt het niet, want we komen uiteindelijk terecht op een terrein met putten voor drinkwaterwinning. De hekken zijn afgesloten. Goede raad is duur, dus er gewoon over heen geklommen.
    Kennelijk is de route veranderd. Het zal wel op internet staan, maar we hebben het niet gecheckt.
Achteraf: Dit is inderdaad het geval, want een wandelverslag op internet vermeldt:
Bij de jachthaven/minicamping gingen we bij de 'kantine' naar binnen. We werden vrolijk begroet door de eigenaresse(?) en ze vroeg of we het Maarten van Rossumpad liepen.
Ze wilde graag even het boekje zien en vertelde dat sinds deze week het pad niet meer via de oude route liep maar over hun terrein. In samenwerking met nog een aantal grondbezitters was de route zo aangepast dat je nu langer door de uiterwaarden liep. Daarnaast waren er nog een paar andere paden open gesteld waardoor je er nu leuke ommetjes kan maken.
Vandaar!! We hebben een stuk door de uiterwaarden gemist, maar wel een avontuurlijk stukje er voor in de plaats gevonden.
  • Spoorbrug van Oosterbeek Via dit vervallen stukje route komen we uit op dezelfde klinkerweg, maar wel een paar honderd meter verder. Bij het spoorviaduct staat een bord met informatie over de vernielde viaduct. In mei 1940 hebben de Nederlandse troepen de viaduct laten springen. Het heeft niks geholpen!
    Wij lopen langs het spoor over de Prins Bernhardweg omhoog, een oude weg van klinkertjes waalformaat. Waar de weg naar links buigt gaan wij verder omhoog over een pad tussen het verdiept liggende spoor en landbouwgrond. Het is een gewaardeerde hondenroute, want we komen er verscheidene tegen.
    Boven gekomen staat een bank. Nog even een kleine pauze om te rusten en te genieten van een versnapering. We kijken uit over een dal met beneden de N225 en aan de overzijde van de weg Mariendaal, een landgoed, dat is ontstaan uit een in 1392 gesticht Augustijnenklooster. Aldus het boekje.


  • Henk in de Groene Bedstee Wij lopen verder, steken de N225 over komen op het landgoed met geweldige beukenlanen. Op het landgoed lopen tussen twee beukenhagen, die naar elkaar zijn toegegroeid en zo als het ware een tunnel vormen. Deze zogenaamde "loofgang" wordt "Groene Bedstee" genoemd. Het is heel bijzonder! Deze loofgang gaat flink omhoog en ook weer naar beneden.
    Onderaan komen we uit op beukenlaan, de zoveelste, en daar hang aan een paaltje een briefje, dat de route voortaan rechtsaf gaat naar het centrum van Arnhem. Gelukkig is de oude route nog in tact, want anders komen we niet op het door ons gekozen eindpunt uit aan Het Lage Erf in Arnhem. Dus wij gaan linksaf.


  • Omleiding nieuwe route Wij begrijpen niet waarom de route naar het centrum is verlegd. De reden zal wel commercieel zijn en wellicht een betere aansluiting voor het openbaar vervoer. De oude route is geweldig mooi langs beuken en eiken lanen en langs beken, die zich hebben uitgesleten in de stuwwallen. Hier voelen Jan en Henk enkele druppels. Pieter: "Ik voel niks". Ron en Wim voelen ook geen druppels. Geen wonder, want zij hebben een grote hoed of pet met een grote klep op! En inderdaad, het gedruppel mag eigenlijk geen naam hebben. Waarschijnlijk krijgt Pieter toch gelijk, want het eindpunt is niet ver meer.
    Zo komen we uit op de paden van het landgoed Groot Warnsborn. Het landgoed zal nu wel gebruikt worden voor seminars en zo. Er staan heel wat auto's op het parkeerterrein. Seminars zijn voor ons gelukkig een gepasseerd station!!


  • Ganzen in de wei Achter het landgoed veel waterpartijen. Op een weide enkele Egyptische (?) ganzen en een Blauwe Reiger, dus de vriend van Pieter laat zich ook weer zien. En een bank nodigt uit voor een laatste pauze. Uiteraard vragen wij Pieter naar de cijfertjes. We blijken de geplande afstand van ruim 17 kilometer ruimschoots te overtreffen. Ra, ra, hoe kan dat? Kennelijk bewandelen we af en toe zijpaden. Toch maar een seminar volgen?
    We beginnen aan het laatste stuk en, inderdaad, we lopen niet rechtsaf over een brug, maar rechtdoor. Wim heeft het al vrij snel in de gaten, dat we fout lopen, maar we voltooien het rondje om de vijver en komen terug op de goede route. Dus weer enkele tientallen extra meters! In de vijver overigens veel vissen.
We komen uit op Het Lage Erf, langs een manege en een mooi straatje met villa's. De bocht om en we zijn rond half vier bij de auto van Henk vlak bij de Kempenbergerweg.
Pieter geeft de eindcijfers: 20.820 meter met een gemiddelde van 4,9 km per uur. Wij hebben onze twijfels en dat vooral over het gemiddelde. Pieter: "Mijn Garmin is verbonden met "de hemel", dus ...". Voor de statistiek houden we zijn cijfers aan en die zijn in elk geval goed voor onze km-bijdrage aan Het Goede Doel !!

Wij aanvaarden de terugweg en rijden via Heelsum zo rap mogelijk naar Nuenen. Gelukkig geen files tussen Valburg en Ewijk. Wim belt naar Cafe Schafrath om te melden, dat we rond kwart voor vijf zullen arriveren. Normaal hoeft dat niet, maar nu wel want we hebben een afspraak in het cafe met Pauline van Empel en Joop van de Looveren van de Stichting DOCTORS FOR MOZAMBIQUE.
Zoals hiervoor al opgemerkt storten we een bijdrage per gelopen kilometer op een spaarrekening voor een Goed Doel. Tijdens de vorige etappes hebben we besproken om een bedrag beschikbaar te stellen voor een Goed Doel. De voorkeur gaat uit naar een aansprekende bestemming met zo mogelijk een relatie met ons Nuenen. Een voorstel van Henk om aan de Stichting Doctors for Mozambique te denken slaat aan. De Stichting is ontstaan op initiatief Pauline en Joop van de Stichting van Gitta en Harrie van de Meeren. Harrie is dermatoloog aan het MMC te Eindhoven. De familie van de Meeren hebben heeft een tijdje vlakbij ons in de Vallestap gewoond. en zijn is Zij zijn dus eigenlijk (oud-)buren van ons en wonen nog steeds in Nuenen.

In het cafe ontmoeten we Pauline en Joop. Pauline kent Pieter van een vroegere werkgever en al snel ontwikkelt zich een zeer geanimeerd gesprek over de Stichting en over ons, De Vallestappers. Onder het genot van een drankje en als gebruikelijk bitterballen worden enthousiast herinneringen opgehaald. Pauline en Joop zijn zelf in Mozambique geweest en zeer overtuigd van het grote nut om studenten op te leiden. De streek waar de Stichting werkt is enorm arm en een beurs aan een student is niet alleen nuttig voor de student maar ook voor de familie, het dorp en daarmee voor het land.

De website van de Stichting * * Doctors for Mozambique * * geeft veel informatie en vermeldt onder meer het volgende:
Twee van de Nederlanders die sinds 2004 in Beira aan de medische faculteit werken zijn Harrie en Gitta van der Meeren.
Harrie is dermatoloog in het Maxima Medisch Centrum te Eindhoven/Veldhoven en heeft een deel van zijn praktijk neergelegd om samen met Nederlandse collega's onderwijs in dermatologie en sexueel overdraagbare aandoeningen te geven.
Gitta is pedagoog en medisch analiste. Zij is verantwoordelijk voor het microbiologie onderwijs aan deze faculteit en wordt daarbij gesteund door het Jeroen Bosch Ziekenhuis te 's-Hertogenbosch.
Beiden doen dit werk belangeloos en zonder enige vergoeding. Zij hebben veel jonge talentvolle mensen ontmoet die heel graag dokter zouden willen worden, maar deze studie onmogelijk kunnen betalen. Harrie en Gitta hebben daarom het initiatief genomen tot de oprichting van Doctors for Mozambique. Zij zijn ervan overtuigd dat er met uw steun veel jonge artsen opgeleid zullen worden die de mensen in Mozambique weer hoop kunnen geven.
Pauline tekent voor de Stichting
Wij als Vallestappers zijn door de informatie over de Stichting en de achtergrond en de motieven van Harrie en Gitta overtuigd geraakt en het enthousiasme van Pauline en Joop onderstreept dit nog eens.
Derhalve is het voor ons een onvergetelijk moment, wanneer onze weerman en "spaarpotbewaarder" Pieter een sponsorgift van vijfhonderd euro overhandigt aan Pauline. Pauline zet uiteraard een handtekening op het prachtige document. Daarmee wordt de overdracht en ontvangst bevestigd.

Wij hebben al ruim 2000 kilometer gelopen. Wij hopen en verwachten, dat 500 kilometer daarvan vertaald in Euro's, via de Stichting Doctors for Mozambique dat land een positieve impuls zal geven.
We spreken af foto's en informatie via websites te "linken". Het geven van de donatie motiveert de Vallestappers om door te gaan met het wandelen van Lange Afstands Wandelpaden. Anders gezegd, het mes snijdt zo van twee kanten: via ons wandelplezier een Goed Doel helpen.

Tot slot een groepsfoto
Met een goed gevoel nemen we afscheid!!


Terug naar boven