Vallestappers op het Brabants Vennenpad

Moergestel - Rovert : 21 juli 2006

Na afstemming van vijf agenda's hebben we besloten om vandaag al na één week te beginnen aan de vijfde etappe. In verband met de hittegolf heeft Pieter ons al om half zes gevraagd op de koffie te komen. Koffie en koek staan al klaar en daarna meteen in de auto. Onderweg, ergens tussen Oirschot en Moergestel op de A58, zien we de zon opkomen en in combinatie met flarden grondmist is het een mooi gezicht.

De route naar het eindpunt Roovert vanuit Hilvarenbeek wordt op een gegeven moment slecht en het halfverharde pad lijkt daar meer op een wasbord. Wim heeft een alternatief gezien op de kaart via het gehucht Gorp en dat is inderdaad veel beter.

Om tien voor zeven staan we op het vertrekpunt van vandaag klaar en steken we de A58 over in de richting Hilvarenbeek en meteen al staat in een tuin langs de Vinkenberg een oude leger-motor, een Yahama, te pronken. Gezien het merk zal het dus niet uit de oorlog zijn.
Het weer ziet er goed uit en de vorige week door de Kampina hebben we weinig last van dazen gehad en dus zal het voor vandaag ook wel meevallen, hopen we.
Op kaart 21 en 22 van het boekje ziet de route er niet zo aantrekkelijk uit, maar in het veld valt het reusachtig mee. Na de Vinkenberg nog een stuk asfalt en daarna wordt het een zandpad.
En daar ergens worden we plotseling belaagd door ontzettend veel dazen. Precies waar we het niet verwachten lijkt het wel alsof ze in de struiken langs de weg op ons hebben gewacht. Snel worden eikentakken van struiken gebroken om op deze wijze de steekvliegen van het lijf te houden. Het zijn er tientallen en ze blijven maar om ons heen zwermen en vooral bij Henk, die speciaal lekker bloed lijkt te hebben. Hij wordt er bijna gek van: "Dit is niet leuk meer!", roept hij. Hij wil gaan rennen, maar Jan roept hem tot rust, want anders kan hij de dazen op zijn rug niet bestrijden. In een flink tempo gaat het zo richting Wilhelminakanaal.
De dazen herinneren ons aan de wandeletappe van Weert naar Hunsel van het Pelgrimspad, die we op 27 juni, ruim drie jaar geleden, hebben gelopen. Ook toen kwamen we in zwermen dazen terecht, die vooral Henk te grazen namen.
Pieter heeft toen het een en ander nageplozen en vond uit dat het venijnige beestje luistert naar: "Haematopota Pluvialis". Google maar eens op internet en zoek via "Afbeeldingen" en een keur aan foto's verschijnt op het beeldscherm zoals deze fraaie. Klik er maar eens op, maar schrik niet !!!!

Over de zanderige dijk langs het kanaal is het wat dazen betreft niet veel beter. Eigenlijk jammer want op deze manier komen we niet toe aan het genieten van de omgeving langs de route, maar we schieten wel goed op. We steken het kanaal bij Biest-Houtakker over en gaan aan de andere kant over een weg en fietspad verder. Daar is het een meer open gebied, iets meer wind en ineens: de dazen zijn verdwenen. Wat een verademing. Eindelijk gelegenheid om even wat te drinken, waarna we rustig verder kunnen lopen.
Zo vroeg is het in de zon prima wandelen en we hebben daar een fraai uitzicht over de velden. Na passage van de Reusel, die via een duiker onder het Wilhelminakanaal door stroomt, slaan we rechtsaf een zandpad in. En, jawel hoor, in de schaduw van de struiken wachten weer hele hordes dazen op vijf wandelaars, die via de route van het boekje naar het bos van het landgoed Ananina's Rust willen lopen. Het wordt weer kilometers lang meppen en slaan met de bladertakken. Henk en Pieter zijn zo fanatiek, dat hun handen ervan gaan bloeden. Het is inderdaad niet leuk zo.
Vlak voor het bos op de Biestse Dijk is het weer wat rustiger met de dazen en kunnen we even op adem komen. We gaan meteen weer rechtsaf het landgoed in en het duurt niet zo erg lang en inderdaad …….. weer de dazen. In een flink tempo door het bos en daarna eindelijk zien we de viaduct van de N269 naar Reusel en daarachter ligt Hilvarenbeek. Om precies tien voor negen, twee uur na ons vertrek, lopen we Hilvarenbeek binnen. En geen dazen meer!
In Hilvarenbeek stoppen we op het Vrijthof en kunnen onder een markante boom op een bank genieten van koffie en water en een heerlijke koek van Wim. Even beraadslagen we of we de route geheel aflopen (weer flink wat bos met …dazen?) of dat we de kortste route naar de auto nemen. Henk, die het meeste last heeft van de dazen: "Als hier ergens een drogist is dan kunnen we wat afweermiddelen kopen met veel "deet" erin en dan gaat het wel".
Een mevrouw wijst ons de weg en Henk, Wim en Pieter kopen spul tegen muggen en andere insecten die steken. Ron en Jan zijn minder gevoelig, denken ze, en durven het wel aan om de route zonder deet te vervolgen. De ledematen enzovoort worden flink ingespoten en gesmeerd en zo gaan we weer op pad: drie "deetmannen" en twee "onbespoten" figuren.

Via het Vrijthof en de Koestraat verlaten we Hilvarenbeek en lopen al vrij snel via een rul zandpad richting landgoed Gorp en Roovert.
Langs en door een fraaie bosrand met manshoge varens en mooie lanen met veel loofhout gaat het verder. En de dazen? Ze zijn er niet meer met zoveel en onze "deetmannen" hebben nergens last meer van. De takken met eikenbladeren verdwijnen al snel en alleen Ron en Jan bewaren ze voor het geval dat. Vanuit de bosrand zien we in de verte Hilvarenbeek en een beregeningsinstallatie, die een grote waterstraal produceert.
Na een zeer zonnig stukje langs de Moones- en Fortweide komen we via een bos uiteindelijk bij de Roovertse Leij uit. Het smalle beekje meandert prachtig en wij volgen deze beek vrijwel continue de rest van de route.

Op het pad langs de beek pauzeren we. Daar passeren ons enkele luidruchtige fietscrossers en Jan probeert een foto te maken van blauwe libellen of waterjuffers. Voor de rest is het hier weldadig rustig en wij denken zelfs de roep van een uil te horen, maar zien hem niet. Ook verschillende andere mooie vogelgeluiden horen we, maar we zijn helaas niet zo goed in vogelgeluiden en in de kronen van de bomen zijn ze niet te ontdekken.
Vlakbij het buurtschap Gorp komen we langs enkele mooie panden, die bij het landgoed horen en daarna opnieuw de Leij. Prachtig!
Ron ziet hier ergens de eerste rijpe braam en dat is behoorlijk vroeg door het warme zomerweer. Hij plukt hem en : “Het smaakt heerlijk!”
Het pad gaat een eind verder met een grote boog richting het eindpunt van vandaag, het buurtschap Roovert. De begroeiing onder bomen bestaat uit enorm veel rododendrons, maar daardoor zien we helaas de plas De Moerkes niet, die rechts van het pad moet liggen.
Het laatste stuk is het al flink warm aan het worden, maar dankzij het vroege vertrek en de dazen (flink doorgelopen) zijn we al om half één bij de auto van Henk, die daar nog keurig langs de route op ons staat te wachten in de schaduw van de bomen.

We doen wat droge kleren aan en gaan met de auto terug naar Hilvarenbeek om een biertje te drinken op een terras op het Vrijthof. Geheel anders dan in Maastricht, maar ook met charmes.
Bij Eetcafé De Zwaan is het goed toeven. Ook de bitterballen ontbreken niet, ze smaken wel, maar het zijn geen Van Dobben of Kwekkeboom.

Op een groot bord wenst "De Hilver" ons een prettige vakantie toe. De streek heet hier kennelijk zo en dat hebben we dan ook weer geleerd. We gaan daarna naar de andere auto bij Moergestel en zo zijn we al weer redelijk vroeg thuis in Nuenen.