Airbornepad Market Garden
DAG-11
Driel - Arnhem

Afstand 18 km - Gelopen op woensdag 17 augustus 2005

-> -> Voor grotere foto's klik op afbeeling of op fototoestelletje ( ) !!

• Tussen Driel en de Drielse Dijk langs de Rijn ligt het landschap er fraai bij. De vorige keer was het landschap hetzelfde, alleen door de regen valt het dan tegen.
  Op de dijk staat een monument ter herinnering aan de heldenmoed van de Genietroepen om de overgebleven Britse en Poolse troepen na het mislukken van de slag om Arnhem over de Nederrijn te evacueren naar de Betuwe. Het moet daar een hel geweest zijn. Wij gaan met het Drielse Veer naar de andere kant. Aan de overzijde nemen we een korte pauze op een bank heerlijk in de zon.
  

• Wij vervolgen vandaag ons pad met de Nederrijn aan onze rechterkant lopen we over een mooi klinkerpaadje in de richting van het Hervormde kerkje van Oosterbeek. Tussen dit oude kerkje uit de 10de eeuw en de Westerbouwing, een bekende uitspanning bovenop de stuwwal aan het begin van het Dunoplateau ligt de zogenaamde perimeter. Dit is het terrein waar de overgebleven troepen over de Nederrijn moesten zien te komen. Het is bij dit fraaie weer niet voor te stellen. Toen, op 25 en 26 september, één week na de landing, was het regenachtig en dat alles onder een zeer zware beschieting van de Duitsers. Het moet een hel geweest zijn. Bij dit kerkje staat ook een monument. Wij gaan verder omhoog de stuwwallen op en Oosterbeek in.
  


• Bij de grote villa Pietersberg geeft een meneer wat informatie. De villa is destijds volledig vernield en in de tuinen rondom zijn gesneuvelden inderhaast begraven en later weer herbegraven op de begraafplaats. Echter nog steeds worden bij grondwerkzaamheden in de tuinen overblijfselen aangetroffen.
  

  Voor onze Pieter Sanders is dit een toepasselijke omgeving: op de Pietersberg ligt namelijk de Sandersweg. Op het paaltje staat bovendien de markering van het Airbornepad!

• Iets verder lopen we het fraaie park bij het voormalige hotel en hoofdkwartier Hartenstein in. In het pand is nu het Airbornemuseum. We willen het wel even bezichtigen maar vier euro tachtig is toch wel wat veel voor een kort bezoek. In de omgeving staan verschillende prachtige bomen (zie ), die het oorlogsgeweld gelukkig wel hebben overleefd. Verschillende monumenten en militair materieel herinneren aan de oorlogsdagen van 1944. De gedenknaald tegenover Hartenstein (zie ) is 1946 onthuld door koningin Wilhelmina. Daar vlakbij ligt een aardig monument van en voor kinderen. In het betonnen cirkelvormige muurtje van ongeveer vijftig centimeter hoog zijn allemaal gezichten verwerkt en binnen de cirkel zijn collages gemaakt in een soort vitrines in de grond.
  


• Wij gaan verder via fraaie beukenlanen en andere paden en komen uit in een plantsoenstrook langs de spoorlijn Arnhem-Utrecht. Het is daar heerlijk pauzeren in de zon.
  Na een dik halfuur weer op pad, rechts en links van de spoorbaan naar de Airborne begraafplaats Arnhem - Oosterbeek. De graven zijn geadopteerd door scholen en ook vorig jaar bij de zestigjarige herdenking speelden de schoolkinderen een indrukwekkende rol. Er liggen hier bijna 1600 gesneuvelde militairen.
  Wij gaan weer verder langs het nu diep gelegen spoor, via een brug naar de andere zijde. Heerlijke bramen worden geplukt en na een daling van de weg gaan we nu via een viaduct onder het spoor weer naar de andere zijde en stijgen vrij snel. Pieter heeft een GPS-apparaat gekocht en zo worden we exact op de hoogte gehouden van de afstand en de hoogte. Van één meter boven zeeniveau op het Drielse Veer gaat het voortdurend op en neer tot ruim boven de zestig meter.
  


• Wij lopen Arnhem in en komen in de woonbuurt waar commandant Urquhart zich heeft moeten verstoppen op de zolder van de Zwarteweg nr 14. Een houten bord herinnert hier aan. Op de Utrechtseweg hebben we een mooi uitzicht over de Nederrijn met op de achtergrond het dak van het Gelredome boven de bomen uit. Vanaf de hoog gelegen Utrechtseweg gaan we vrij stijl naar beneden naar het Airborneplantsoen.
  Het Airbornepad laat ons hier flink klimmen en dalen, want we moeten direct daarna weer omhoog en vervolgens via een slecht klinkerpad weer naar beneden, waar we op de kaden langs de Nederrijn uitkomen.
  Verschillende terrassen aan de Rijnkade nodigen uit en bij Grand Café Bistro Ambiance kunnen we de verleiding niet meer weerstaan. We hebben ruim de tijd en bovendien gaan we vanavond met de trein huiswaarts, dus … het witbier met bitterballen (echte Van Dobbe's, zie ) smaakt heerlijk.
  


• Na deze heerlijke pauze gaan we iets verder linksaf onder de Sabelspoort door naar de Eusebiuskerk. De kerk is na de verwoesting in september 1944 weer fraai opgebouwd.
  Via het plein voor de kerk met een waterpartij, waar kinderen en oudere jeugd zich vermaken gaan we een klein rondje door de stad en komen zo we weer terug bij de kerk en lopen aan de andere kant van de Markt, waar een kermis staat, naar de Rijnkade.
  In het plantsoen genoemd naar Jacob Groenewoud, een Nederlandse oorlogsheld, is een monument opgericht. Op diverse panelen zijn foto's en prenten afgebeeld van de oorlogsdagen. Iemand van de Arnhemse parkeerwacht, die hier aan het pauzeren is, bevestigt dat de brug later inderdaad door de Duitsers is opgeblazen. De ondergelopen Betuwe en de kapotte brug moeten een opmars van de geallieerden vanuit Nijmegen voorkomen. De Veluwe is dan ook uiteindelijk bevrijd door geallieerden via het Duitse Rijnland en de Achterhoek in maart-april 1945.
  


• Wij gaan via een trap naar de Rijnbrug, waar een plaquette herinnert aan de heldhaftige strijd, die John Frost en zijn manschappen hier hebben gestreden. De brug is naar hem vernoemd. Helaas bleek het een brug te ver te zijn!
  In de "Berenkuil" vlak voor de brug staan verschillende monumenten. Wij gaan verder via een fraai plantsoen tussen de verkeerswegen langs het Musis Sacrum en zo verder naar het Willemsplein en arriveren rond kwart voor vijf bij het station. Het is nog te vroeg voor de trein en daarom lopen we terug naar de Korenmarkt en vinden een tafeltje op de drukbezette terrassen.
  


• Onder het genot van koffie, een biertje en zo verrast Pieter ons. Hij heeft de traditie van ons Pelgrimspad voortgezet en geeft met een korte speech een medaille met een toepasselijk groen-witte band. Hij heeft gelukkig ook aan zichzelf gedacht en krijgt de medaille door Henk omgehangen.
  Wij verlaten de gezellige Korenmarkt om de trein naar Den Bosch te pakken. Daar willen we deze slotdag eindigen in de Korte Putstraat. De ervaring van bijna een jaar geleden bij het slot van het Pelgrimspad is goed bevallen en ook vandaag is het heerlijk weer.
  


• Na een vlotte treinreis lopen we door de gezellige Bossche binnenstad naar de Korte Putstraat, vlakbij de Sint Jan. Het is er al flink druk. Tegenover de bistro, waar we vorig jaar zaten vinden we nog een tafel voor ons vijven. De sfeer is gezellig. Het moet één van de gezelligste terrasstraatjes van Nederland zijn en zo te zien klopt dat.
  In het begin van dit verslag hebben wij het over toevallige ontmoetingen gehad. Bestaat toeval? In elk geval zien wij aan een tafeltje bij bistro Allerlei, waar we dus vorig jaar zaten, hetzelfde echtpaar zitten, waar we toen erg gezellig mee hebben gekletst. Wim: "Het is de familie Henkelman". Jan gaat even een hand geven en verneemt, dat zij vandaag jarig is en het programma mocht bepalen en dus: "Zitten we nu hier". Inderdaad toch wel toevallig, want normaal lopen we op vrijdag en bij uitzondering deze keer op een woensdag en bovendien is het net zo'n fijn weer als vorig jaar, terwijl de hele maand augustus nog bijna geen zomerse dag heeft gehad.
  Na het eten komen ze nog even gezellig bij ons buurten. Gegevens zijn uitgewisseld en de wijn smaakt heerlijk. Wij wensen elkaar het beste toe, vooral gezondheid en wie weet weer een keer tot ziens in de Korte Putstraat.
  


• Wij moeten helaas opstappen en gaan naar het station voor de trein naar Eindhoven. Via het mobieltje wordt contact opgenomen met de "achterban". Ann en Annie, de vrouwen van Wim en Jan komen ons ophalen. Heerlijk, wat een luxe vandaag. De trein loopt gelukkig stipt op tijd en in Eindhoven worden we opgewacht. Het is al bijna twaalf uur en Henk nodigt ons nog uit voor een slotdrankje. Direct na twaalf uur wordt hij gefeliciteerd, want hij is nu, de 18de, vijfenzestig geworden. We stappen daarna op en eerlijk is eerlijk: niet allemaal even helder gaan we met de auto terug naar Nuenen.