Vallestappers op het Kempen-Maaspad
dinsdag 11 februari 2016
In de Onderwijsstraat in Lanaken staat in een perkje een richtingbord van de Lange Afstandspaden. Namen en afstanden
zijn vrijwel onleesbaar. De markering wijst ons echter de goede richting. Via een fiets- en voetgangerstunnel komen
we aan de andere kant van de brede N78 en steken direct de Zuid-Willemsvaart over. Daarna langs het kanaal in zuidelijke
richting.
We lopen een klein stukje onder langs het kanaal, waar het behoorlijk nat en modderig is. Vervolgens naar boven en over de weg verder. Dit stuk langs het kanaal is niet indrukwekkend. Volgens een informatiebordje zijn in een groeve gereedschappen gevonden van Neanderthalers, die zo'n 28.000 jaar geleden zijn uitgestorven. 
Een eindje verder ligt een grote kei langs de weg. Pieter: "Henk, kom eens kijken, een vizier". Henk weet alles van
geweren en dus ook van een vizier. Henk: "Het lijkt inderdaad op een vizier, maar niet van een geweer". Tussen de twee
vizierpunten is een smal geultje in de kei gehakt. Een informatiebord geeft uitsluitsel. Het is een meetinstrument van
de Romeinen, die hier hebben rondgestruind. In werkelijkheid was het van hout en verplaatsbaar. In het geultje werd
water gedaan, om te controleren of het instrument exact waterpas stond. De Romeinse landmeters konden zo over grotere
afstanden waterpas werken voor aanleg van wegen en aquaducten.
De Zuid-Willemsvaart sluit via een kleine sluis aan op het Albertkanaal. Vlamingen spreken het op z'n Frans uit: Albèrt. Het Albertkanaal is veel breder dan de Zuid-Willensvaart en bij het Briegdendok, een kleine binnenhaven, gaat het kanaal rechts naar Hasselt en Antwerpen, rechtdoor naar Luik. 
Het kanaal ligt hier pal langs de grens met Nederland. Bij Grenspaal 86 pauzeren we. Een vangrail dient als zitplaats.
Hier en daar staan bomen mooi in de bloei. Het is geen Meidoorn, maar wat dan wel weten we (nog) niet.
Helaas gaat onze route kilometerslang over een asfaltweg. Van het diepgelegen kanaal zien we door struiken en bomen niet veel. De bruggen zijn af en toe een bezienswaardigheid, vooral de hoge brug tussen Maastricht/Wolder en Vroenhoven. 
Enkele honderden meters na deze brug verlaten we het kanaal en slaan linksaf richting Maastricht. We lopen langs de rand
van de woonwijk Wolder en al snel gaat het via een holle asfaltweg rechtsaf. De weg stijgt behoorlijk en heet notabene
Dalingsweg.
Vlak voor de Apostelhoeve bereiken we het hoogste punt van deze weg. Volgens Pieter zijn Garmin-GPS is het hier 92 meter. De wijngaard De Apostelhoeve ligt hier mooi en van daaruit hebben we een mooi zicht op het Jekerdal. Onder de hoeve ligt langs het pad een ingang naar de eeuwenoude mergelgrotten. Boven het hek staat in een sluitsteen het jaartal gebeiteld: 1772. 
Vlak voor de rivier de Jeker opnieuw een Wijngoed Hoeve Nekum. Helaas is het molenrad verdwenen, maar de snelstromende Jeker is een plaatje.
We steken de rivier over met een smalle voetgangersbrug en gaan aan de overzijde over een kiezelpad weer omhoog. We steken de Mergelweg dwars over. De route gaat verder over een smal paadje de Sint Pietersberg op. Dit pad is door de regen van de laatste tijd flink nat en modderig. De Löss, de Limburgse klei, maakt het pad super glad. De helft van het pad ligt bovendien vol met afgesnoeide takken van een doornen haag. 
Afijn, dat hebben we geweten. Jan gaat behoorlijk vlot omhoog. Pieter en Henk schuiven echter onderuit. Henk komt bovendien
met zijn hand in de doornen terecht en bloedt behoorlijk.
Jan weet daar niks van, want hij is al boven op de Sint Pietersberg bij het eindpunt van het Pieterpad. Hij fotografeert een bloeiende boom en de andere wandelmaten, die eindelijk over het pad naar boven komen glibberen. 
Wij lassen een kleine pauze in op deze bijzondere plek. Henk verzorgt zijn wondjes. Wij kijken door de afrastering naar
de diepe mergelgroeve van de ENCI. In de verte zijn in een mergelwand vele gangen te zien, die daar eeuwen geleden zijn
uitgehakt.
Het is ook een plek om te herinneren aan onze aankomst van het Pieterpad. Wanneer was dat ook al weer? Wim kijkt via zijn telefoon naar onze internetpagina: "Het was op 21 mei 2008". Toen zijn we naar De Slavante gelopen, waar de auto stond. Nu gaan we naar Maastricht. Als we een route voltooien sluiten we het altijd wat feestelijk af, meestal met een etentje. Pieter mijmert er al over. Hij heeft ganzen en eenden onderweg gezien: "Een heerlijke eendenborst is niet te versmaden". Dat is voor later vandaag. We moeten eerst Maastricht nog halen. 
We volgen de markering van het Pieterpad. Rechts van het pad de diepe mergelgroeve en links het mooie Jekerdal met in de
verte de Apostelhoeve, die we eerder gepasseerd zijn.
Bovenop de Sint Pietersberg is het behoorlijk nat, drassig en glad door de Limburgse klei. Wij zoeken de best begaanbare stukken en dan ineens slaakt Henk een kreet! Hij glijdt uit, klapt tegen de grond en we horen iets knakken in zijn rechter been. Henk: "Het is foute boel ! Ik ben afgewerkt!" Heel voorzichtig helpen we hem overeind. Henk probeert op zijn rechter been te staan. Het gaat, maar het is wel pijnlijk. Hij gaat op een dooie tak zitten: "Even wat bijkomen". 
Lopen naar Maastricht kunnen we vergeten. Ron: "Hier neem mijn stokken maar, dan heb je misschien wat extra steun". Naar
de uitspanning Chalet Berglust is het niet ver. Henk zal proberen tot daar te strompelen met ondersteuning van Ron en
Pieter. Wim en Jan gaan vooruit en krijgen de sleutel van de auto van Henk. Het is de bedoeling die te gaan halen.
Jan en Wim bedenken zich echter. Lopen naar de bushalte bij het station, daarna de bus naar Lanaken en weer terug rijden gaat allemaal lang duren. Even telefonisch overleg: "We gaan naar het Chalet. We nemen wel een taxi". Afijn, op het terras zitten we bij elkaar en concluderen al snel: "We nemen samen een taxi naar Lanaken". Henk, al een beetje bekomen: "Dat geeft mij de gelegenheid een rondje te geven voor het goede nieuws, dat ik kreeg in het ziekenhuis. Ze hebben mij schoon verklaard van de darmkanker en ik hoef voorlopig niet meer op controle te komen". 
Het besluit om de taxi te nemen geeft ons meer tijd. We gaan even binnen zitten en krijgen een tweede rondje van Henk +
bitterballen! Heerlijk, lekkere bieren, alleen niet voor Jan. Hij zal de BOB-rol overnemen en de auto van Henk terug rijden.
Nog een verrassing hier op de Sint Pietersberg. Jan wordt gewaarschuwd: "Kijk eens naar buiten". Ongelooflijk: Harry Smits en zijn vrouw staan buiten. Harry is een collega van zijn afdeling bij de Gemeente Eindhoven. Handen worden geschud. Harry: "Wij lopen vandaag het laatste stukje van een kilometer of acht van het Pieterpad." Ze hebben elkaar al jaren niet meer gezien en dan ineens hier op de berg. Gegevens en ervaringen worden uitgewisseld. Wij wensen Harry en zijn vrouw een gezellig slot. Vervolgens de taxi gebeld. Ze komen met twee taxi's en in sneltreinvaart gaat het door Maastricht naar Lanaken. We vertrekken naar Eindhoven, omdat Henk liever naar het ziekenhuis dicht in de buurt gaat om vast te laten stellen wat erin zijn been is fout gegaan: een breuk, een scheurtje of iets anders. Pieter kan zijn eendenborst wel vergeten. Het slot van deze dag gaat heel anders worden dan gedacht. Jan rijdt in Henk z'n auto en Henk "heerlijk" als passagier, maar wel met gemengde gevoelens. We kunnen prima doorrijden op de A2 en vanuit de auto wordt een afspraak gemaakt met de Spoedpost van het Cathrien, het ziekenhuis in Eindhoven. We kunnen er om tien over zeven terecht. In Eindhoven hebben we net tijd genoeg om ergens nog een hapje te eten. Maar waar? We komen langs het Stadspaviljoen bij de Stadsschouwberg. Wim: "Misschien hebben ze hier iets te eten". En inderdaad er staat een bord met een menu bij de deur, dus naar binnen. 
Wim: "De sliptongetjes, spreken mij wel aan". Pieter had ze nog pas gegeten, maar na enig aandringen sluit hij zich aan: "Vijf
keer sliptongetjes". Ze zijn snel klaar en smaken prima !! Henk, mag zijn pijnlijke been op een theedoek op een andere stoel
leggen. "Het is uit te houden", zegt hij.
Netjes op tijd kunnen we vertrekken naar het ziekenhuis en even over zeven stopt Jan bij de Spoedpost. Binnen even wachten en keurig op tijd wordt Henk binnen geroepen. Al vrij snel komt hij terug. Henk: "Het valt mee. Het is niet gebroken. Ik heb een strak verband gekregen en het is zelfs beter om er wat mee te lopen". Wij: "Oh, dan rijden wij wel terug en ga jij naar Nuenen lopen". Afijn, Jan neemt ook het laatste stuk naar Nuenen als BOB voor zijn rekening. Samen met alle adviezen weet hij slalommend een weg te vinden door de werken in uitvoering voor de HOV-lijn. Wij leveren Henk bij zijn huis af. Nelly, Henks vrouw, is compleet verbouwereerd, maar reageert ook wel nuchter als ze ziet dat hij toch nog kan lopen. Henk zet zelf de auto in de garage onder het toeziend oog van de andere wandelmaten en Nelly. Wim, Ron, Pieter en Jan nemen afscheid, wensen sterkte en gaan te voet naar de Vallestap. De wandeling van vandaag is abrupt geëindigd op de Sint Pietersberg, nadat we 11.740 meter hebben gelopen. Het gemiddelde is door de handicap van Henk wat lager: 3,9 km/per uur, maar valt eigenlijk nog mee. Nu maar afwachten of we een medaille hebben verdiend. De laatste vijf tot zes kilometer hebben we immers niet gelopen. "Pieter, wij hopen, dat je over je hart kunt strijken. Wij zijn benieuwd!" NASCHRIFT: Henk blijft toch klachten houden. Dinsdags erna terug naar het ziekenhuis. Wim heeft hem gebracht en Pieter heeft hem opgehaald. Henk: "Ik heb toch mijn kuitbeen gebroken"! De gedachte meevaller valt uiteindelijk toch tegen. Henk zal er nog wel even mee aangemaakt zijn. |
|||||