Vallestappers op het Kempen-Maaspad
woensdag 22 mei 2015Een gedeelte van de geplande etappe hebben we al gelopen met het Grenslandpad. Dit gedeelte loopt door Hamont. In het boekje is de mogelijkheid opgenomen om het stuk door Hamont te mijden door de Variante Militaire Dijk te nemen. We besparen ons daarmee een stuk wandelcorvee en bovendien is de etappe zo'n drie kilometer korter. Zelfs Pieter vindt het prima om af te wijken en dat mag best vermeld worden. Wij rijden via Geldrop, de A67 en de A2 naar Weert en daar langs de Zuid-Willemsvaart richting België. Net over de grens ligt Lozen, het eindpunt van de etappe van vandaag. Meteen over de brug ziet Jan een goede parkeerplek. Wim: "Ik dacht, dat je bij het Erotisch Café Le Mirage zou parkeren". Jan: "Het is hier goed en bovendien is daar nog niets te beleven". 
Wij rijden terug over de brug, even naar rechts en vervolgens links naar Hamont. We pakken de kortste weg dwars door het
Centrum richting Achelse Kluis. Ron parkeert zijn auto op de bekende plek. Schoenen aan en we vertrekken rond half tien
bij inmiddels zonnig en prachtig wandelweer.
De Abdij is mooi opgeknapt en dat is mede mogelijk gemaakt door Europese subsidies. Bij de "Toeristische Poort" staat een inmiddels bekend monumentje van Calendarium poeticum. Hier een gedicht over de Achelse Kluis. De Abdij laten we rechts liggen en gaan linksaf het dal van de Warmbeek in. 
De Beverbeekse Heide ligt er mooi groen bij. Hier en daar hebben ze brede stroken aangelegd met wilde bloemen, waarbij Margrieten
de boventoon voeren.
De fraaie ingangspartij naar het Kasteel van Beverbeek ligt voor ons, maar het kasteel zelf is niet te zien. Geen spectaculaire omgeving, maar het wandelt prima over de Haarterheide. Het geeft bovendien tijd om het wereld en ander nieuws door te nemen. Bijvoorbeeld de prestaties van Trijntje Oosterhuis op het Eurovisie Songfestival: "Ze kan wel goed zingen, maar het zag er niet uit. De jurk, waar nog wat bij te zien was had ze verruilt voor een zwart pak, waarmee je van een berg af kunt zweven. Nee, dat scoort niet. De Waalse zanger voor België deed het beter, mag naar de finale en maakt meer kans". 
De Haarterheide niet spectaculair, maar wat ziet Henk daar in de verte: "Ik dacht aan een beest, maar ..." Henk en Jan lopen
linksaf verder. Wim, Ron en Pieter zien het dier ook op die plek. Ron zoomt zover mogelijk in en maakt een foto. Zij
sluiten weer aan bij Henk en Jan. Pieter: "Hebben jullie dat beest ook zien liggen?" Henk: "Ik zag wel iets, maar
twijfelde". Jan: "Was het een reetje, zijn jullie er naar toe gelopen?". Ron: "Nee, het was te ver weg. En geen reetje,
eerder een hert. We zien het wel op de foto". Later is het duidelijk, waarom het hert niet wegliep. De uitvergrote foto
laat een vermomd hert zien: een liggende boomstam met een opstekende tak.
Bij de grafheuvels van de Haarterheide gaat de hoofdroute linksaf naar Hamont. Wij lopen tussen de grafheuvels door en nemen de Variante Militaire Dijk. In het boekje aangeduid met een "e". Op een wit-rood-markering staat overigens gewoon Variant. De Variante is goed gemarkeerd, wit-rood met een witte streep er door. 
De route verlaat de Haarterheide en daar staan eindelijk banken om even te pauzeren. De banken in de schuilhut worden
ingeruild voor de bank in de zon, want in de hut zijn de muggen wat lastig. In de zon zijn ze overigens ook aanwezig.
Jan plukt een teek van zijn schoen, die bezig is omhoog te kruipen, maar zijn blote benen net niet bereikt.
Ron heeft Deet bij zich en we smeren ons een beetje in. Baat het niet, het schaadt zeker niet. Vlak bij Achel, na een stuk asfalt, moeten we bij de Kapel O.L. Vrouw in de Nood linksaf over de Militaire Dijk. Een toelichting op een bordje verwijst naar Het Verdrag van Zonhoven uit 1839. Volgens het verdrag mochten de Nederlandse militairen over deze legerbaan van Maastricht naar Achel om zo het Moederland te bereiken via een kortere route. Toch redelijk fideel van de Belgen, zo kort na de afscheiding. Wij maken nu dus ook gebruik van deze legerbaan. Eerst asfalt, met regelmatig een passerende auto, maar links en rechts wel mooi groen. 
Na de oversteek van de drukke N71 Hamont - Geel wordt het rustiger. Eerst asfalt, maar voorbij de spoorbaan, de "IJzeren Rijn"
wordt het een zandpad, waar veel paarden over heen hebben gelopen. Links open velden en rechts achter een beek een
natuurgebied. De Militaire Dijk is inderdaad een goed alternatief voor de route door Hamont.
Nabij Hork, een buurtschap bij Hamont komen we weer op de hoofdroute. Destijds tijdens de passage met het Grenslandpad ontlokte dit bij Pieter de kreet: "Hork rijmt op ... enzovoort". Deze krachtige kreet en een andere spreuk is te lezen in dat verslag of eventueel op te vragen via het e-mailadres van Pieter op deze wandelwebsite. 
Achter de hoge bomen ligt het kanaal, dat luistert naar vele namen: Kempenkanaal, Maas - Scheldekanaal en Kanaal
Bocholt - Herenthals. Afijn, een behoorlijk breed kanaal en geen boot te zien. Wel ideaal om te pauzeren voor onze lunch.
Foto's vertellen meer over deze plek dan woorden. Op de wal langs het kanaal veel bloemen, margrieten en bloemen met blauwe klokjes, vermoedelijk het Grasklokje. Zelfs in de berm van de weg een blauwe akelei. We lopen hier enkele kilometers langs het kanaal. De brug over het kanaal, genaamd Sint Huibrechts-Lille 1, was bij het Grenslandpad het eindpunt van een etappe. Wij lopen nu door naar Lozen over een stuk route, die we destijds gemist hebben. 
Vlak voordat we linksaf moeten naar de Lozerheide toch een boot op het kanaal. Bij de toegang tot de Loozerheide waarschuwt
een bordje voor de Eikenprocessierups. De heide is verdwenen, maar daar is een zeer gevarieerde begroeiing voor in de
plaats gekomen. Een prachtig natuurgebied. Bij een oud pandje staat een picknicktafel. Op dit mooie plekje genieten we
van een pauze.
Tevens een goede gelegenheid om de etappe-indeling voor het vervolg van ons pad naar Maastricht te bespreken. Jan heeft wat voorwerk verricht. We besluiten om gebruik te maken van de Variante Stramprooierbroek-Kinrooi en een routewijziging ter verfraaiing van de route. Het is een uitbreiding met een kilometer of vier, vijf. Vanaf Lozen resteren dan vijf etappes van rond de zeventien, achttien kilometer in plaats van de eerder geplande 4 etappes van ruim boven de twintig kilometer. 
Wij beginnen aan het laatste stuk door de Loozerheide. Het wordt steeds mooier. Via een houten brug kunnen we over het water. Rechts van ons een mooie plas. Het is hier genieten en laat de foto's opnieuw maar spreken. Bij Lozen komen we uit op N747 Hechtel - Weert. Aan de overzijde ligt de zwaaikom in de Zuid-Willemsvaart. Wij lopen naar links tot de sluis van Lozen. In de sluis een pleziervaartuigje, die omhoog wordt geschut. Het verval van 2,84 meter bij de sluis is groot genoeg om het uit te nutten voor de opwekking van stroom. De waterkrachtcentrale levert voldoende energie voor het jaarverbruik van 250 gezinnen. Vlakbij de brug staat de auto van Jan, die we om half drie en na 16.900 meter 
bereiken. Ons gemiddelde is 4,2 km per uur volgens de Garmin van Pieter. Wim: "Ongecalibreerd?". Pieter: "Hij is best
wel goed. Ik zal hem op het strand van Zoutelande wel eens calibreren, want ik moet voldoende satellieten in beeld hebben".
Wij hebben in elk geval een zonnige wandeling gehad. Volgens de thermometer in de auto is het 22 graden en de route is mede dankzij de Variante best meegevallen. Wij rijden naar de Achelse Kluis en vervolgens meteen door naar Nuenen. In Valkenswaard is het voor het eerste stoplicht flink druk. Daarna via Leende, de A2, de A67 en Geldrop gaat het vlotter. In Nuenen vinden we een prima plekje op het drukke terras van Café Schafrath. We genieten van bekende bieren en de niet te versmaden bitterballen. Eind juni, begin juli zal Pieter ons weer polsen voor een volgende wandelafspraak. |
|||||