Vallestappers op het Kempen-Maaspad
woensdag 13 mei 2015We vertrekken via dezelfde route als de vorige keer. Henk parkeert zijn auto op een prima plekje bij de kloostermuur van de Achelse Kluis. De verbinding naar het startpunt is ideaal via Schaft en Borkel. Iedereen, zelfs Pieter (!), is het er mee eens om het deel van de route door de bebouwde kom van Valkenswaard te laten vervallen. Wij vertrekken om tien voor half tien. 
Een klein stukje over de Oude Dorpsstraat bij Hoek en daarna linksaf naar het natuurgebied De Malpie. De zon doet flink zijn
werk en jasjes gaan de rugzak in. Eerst door bosachtig gebied en daarna ligt voor ons de open heide met de vennen, de
Malpievennen. We kennen het gebied, maar het blijft mooi en zeker bij dit fantastisch weer.
Jan heeft van een zwager, bekend in het Valkenswaardse, geleerd, dat de naam de Malpie is afgeleid van het Frans. De Franse bezetters noemden dit gebied met zijn vele vennen en moerassen Mal Pays. 
Wij lopen over een mooi pad met een knuppelbrug door dit "Slechte Land". In de vennen veel kikkers. Het is een gekwaak van
jewelste. Pieter: "Die kikkers moeten vanavond toch wel pijnlijke kaken hebben".
Langs de vennen typische struiken, waar we de naam niet direct van weten. Jan dacht aan Vlasroot. Thuis krijgt hij een inval en internet bevestigt: het is de gagelstruik. Voorbij de Malpievennen zien we een oude bekende langs het fietspad staan. Het is de picknicktafel, waar we al verschillende keren gebruik van hebben gemaakt, zoals bij het Vennekespad, het Airbornepad en een buurtwandeling. We genieten tijdens de korte pauze van de heerlijke gevulde koeken van Wim. 
Wij vervolgen onze route over een pad langs de bosrand en nemen even een kijkje bij de Dommel. Dit riviertje is door enkele
van ons bevaren tot aan de Venbergse Watermolen.
Links de heide met vennen en een mooi fietspad wat verderop. In het water de veenpluis. In de vennen zat destijds een enorme meeuwenkolonie. Nu zien we slechts een meeuw. Hoe ze de rest hebben verjaagd is voor ons een vraag. Even voorbij het heidegebied lopen we over een gewijzigde route ter vermijding van het drukke fietspad. Vandaag zijn er wel enkele fietsers, maar het is zeker niet druk. Bij mooi weer en in het weekend file rijden. De gewijzigde route is een verbetering en wij zien opnieuw onze mooie Dommel. 
Via een parkeerplaats komen we op het pad richting Venbergse Molen. Al weer een bekende stek voor ons. Vaak erg druk, maar nu
is er vrijwel niets te doen. Hier staat langs het pad een fraai monumentje onder de titel Calendarium poeticum. Pieter:
"Verwonderlijk, dat het nog zo onbeschadigd is". Twee korte gedichten zijn te lezen: Koekoeksven en Volle maan. Heel
toepasselijk, want we hebben al een hele tijd een koekoek horen roepen.
We lopen voorbij het bord Valkenswaard en kort daarna slaan we rechtsaf. Hiermede laten we het gedeelte van de route door de bebouwde kom van Valkenswaard links liggen. Over een asfaltweg, de Hoeve en De Sil lopen we naar Zeelberg. Jan ziet midden op de asfaltweg een meikever. Pieter: "Die haalt de overkant niet". Wij blijven midden op de weg staan en een auto stopt beleefd. Jan helpt de meikever naar de wegberm. Tegenwoordig zie je niet meer zoveel meikevers, maar Pieter had thuis veel larven van engerlingen in zijn gazon en daar kwamen ze uit. Hij heeft het gazon moeten vervangen. In het Brabantse werden de meikevers "mulder" genoemd en kinderen speelden er mee. Ze werden opgeborgen in een lucifersdoosje met een blaadje sla. Vervolgens bonden de kinderen een draadje garen aan de poten van het dier en begonnen dan te zingen: "Mùlderke, mùlderke telt oew geld en gao dan nog 's vliegen... Langs de Hoeve staat een grote varkenshouderij. Je mag er naar de varkens kijken en kan hier vlees kopen van hun varkens in "'t Valkenswirts Vleeshuiske". Een vleeswarenautomaat, een mooie aanvulling in het rijtje automaten, die we langs onze paden hebben gezien. 
Wij steken de weg richting Achel en Achelse Kluis, waar we vanochtend over heen reden, over. Nabij Zeelberg staat het kapelletje
van Onze Lieve Vrouw van de Drie bruggen. Iemand is druk bezig om het terrein voor het kapelletje schoon te maken. In een kort
gesprekje wordt duidelijk, dat hij het met liefde doet. Afkomstig uit Valkenswaard woont hij tegenwoordig in België en komt dit
hier regelmatig doen. Veel mensen maken gebruik van de zitbanken en komen hier tot rust. Hij: "Zoals laatst mensen uit Sittard
en Aken. Ze komen hier elk jaar terug. En laatst kwam hier een groepje jonge galpers op renfietsen langs en ze maakten een
kruisteken. Da's toch mooi!"
De tekst bij het kapelletje hebben we al eens eerder in een wandelverslag opgenomen, maar is de moeite waard om herhaald te worden: Hier veur dees kléin kapèlleke vlakbij de Linderhéi daar ruste we `n welleke bij ons Moeder van de Méi 
Wij lopen nu inderdaad de Leenderheide in over de drie bruggen, waar Onze Lieve Vrouw naar is vernoemd. De Tongelreep, één van
de drie beken, stroomt in Eindhoven in de Dommel. In deze buurt wederom een monumentje van Calendarium poeticum.
Nabij het Laagveld zien we een bank staan. Ideaal om te pauzeren en vlak voor ons een nat gebied met opnieuw veel kikkers, die zich laten horen. Wij genieten van een heerlijk zonnetje en de stilte van deze plek, op het gekwaak na, uiteraard. Tijdens het lopen en ook op de banken tijdens de pauzes worden zoals altijd allerlei "wereldproblemen" aangesneden. Het gaat overal over. Over IS, scheepsvluchtelingen, de HSL en het Fyradebakel, voetbal en uiteraard politiek. Afijn, soms verhit, ook vaak met een zucht in de stijl van "Maar hoe lossen we dat met die scheepsvluchtelingen nu op?" Gelukkig hoeven wij het niet op te lossen en zeker niet tijdens de wandeling. 
Wij lopen verder en zien op het pad een jonge vrouw met een kinderwagen door het gebied wandelen. Ze heeft er behoorlijk de
pas in, want ze haalt ons in. Wij doen het wat rustiger aan. Over bospaden en langs open gebieden, zoals de Hasselsvennen.
Tijdens een korte pauze ontdekken we, dat enkele mezen druk bezig zijn om hun jongen in een vogelkastje te voeden.
Bij het Dorven opnieuw een bank. Even pauzeren. Op de stalen poort hangt een bord, dat schapenhouder Adriaans uit ons dorp Nuenen, hier schapen laat grazen. 
Terwijl we hier zitten zien we een condensstreep van een vliegtuig precies boven ons. Ineens somt Pieter allerlei gegevens op over het vliegtuig, die hij op zijn iPhone ziet staan: "Het is een Boeiing 747 van Lufthansa van Frankfurt naar Washington ... enzovoort". Via een app krijg je heel veel informatie. Even later een Canadees vliegtuig. Pieter weet het gelijk, want hij heeft allerlei verbindingen met "de hemel". Na het Dorven nemen we de route door het dal van de Tongelreep. Het is nu prima te belopen, geen nattigheid. In een grote weide een uitkijkpunt. Ron en Jan klimmen met een trap omhoog. Zij hebben een mooi zicht over de hele omgeving. 
Langs bloemrijke sloten met veel kikkers kan Jan het niet laten om een stuk hout in het water te gooien. De kikkers zijn
even stil, maar het gekwaak begint al weer snel. Jan over de bloemen: "Het lijken wel Pinksterbloemen". Pieter: "Het is nog
geen Pinksteren". Jan en Wim: "Die bloeien altijd al veel eerder". Op internet naderhand gezocht: Jan: "Het lijkt op een
Moeras-vergeet-mij-nietje", maar hij is kleurenblind. Wim: "Volgens mij is het de Waterviolier". Hij twijfelt nog wel, maar
het lijkt er inderdaad erg op.
In de verte zien we de gebouwen van de Achelse Kluis. Het eindpunt nadert. In de eiken dreef staat een gloednieuwe bank, die
we even uitproberen. De bank geeft een mooi zicht op de Abdij.
Rechtsaf en we lopen de weg naar de Kluis op. Op het asfalt is de grens aangegeven. Hier wil Wim een foto van maken. Jan wordt gevraagd aan de Belgische kant te gaan staan, gezien zijn relatie met Monique, een Vlaamse. Hij doet het braaf en de anderen staan aan de Nederlandse kant. 
Het hoekje om en we zijn rond tien over drie bij de auto van Henk. We hebben 17.340 meter gelopen met een gemiddelde van 4,1
km per uur. De afstand is zo'n twee kilometer korter uitgevallen, door het schrappen van het stuk door de bebouwde kom van Valkenswaard.
Wij halen direct de auto van Wim op en rijden daarna naar Nuenen via Valkenswaard, Aalst en Eindhoven. Het schiet niet zo hard op met al die stoplichten. Henk met een zucht: "Ik ben blij, dat ik dat niet meer dagelijks hoef mee te maken. En het is nog niet eens spits". In Nuenen zitten we op een zonnig terras van Café Schafrath. Een heerlijk slot van een zonnige dag met uiteraard enkele lekkere biertjes en bitterballen. |
|||||