Vallestappers op het Kempen-Maaspad
dinsdag 10 februari 2015Een nieuwe uitdaging van ruim 200 kilometer naar Maastricht. Derhalve veel kilometers door het Vlaamse land. Het beginpunt is bij de Schaffense Poort in Diest en we eindigen bij de brug Eindhout over het Albertkanaal. Acht uur precies zitten we bij Pieter aan de koffie met een heerlijke koek. Pieter, onze weerman: "Het motregent een beetje, maar het komt goed". Hij heeft er alle vertrouwen in en wij hopen dat het klopt. We vertrekken via Geldrop en de A67 naar Turnhout. Tot Eindhoven is het flink druk, maar daarna valt het mee. Het stuk Turnhout-Kasterlee-Geel verloopt vlot. Af en toe is het al droog en zien we zelfs blauwe plekken. Jan parkeert zijn auto vlak bij de brug over het Albertkanaal en daarna met de auto van Wim naar Diest. Nabij het startpunt van de route is een prima parkeergelegenheid, vlak naast een grote bouwput. Rond tien uur beginnen we aan de etappe. De Schaffense Poort is in de 19de eeuw aangelegd om de Hollanders tegen te houden. De Belgen vreesden een aanval op Brussel nadat ze zich hadden vrijgemaakt van de Nederlanden. Die aanval is er nooit gekomen. Het grootse verdedigingswerk langs de rivier de Demer heeft tijdens de wereldoorlogen eveneens geen dienst gedaan. Vandaag komen vijf Nuenenaren op vreedzame wijze het vestigingswerk bedwingen. 
De Poort is overigens fraai, feitelijk liggen er drie achter elkaar. Vlak voor de toegangspoort staat de richtingaanwijzer
voor verschillende GR-paden, die hier kruisen. De aanwijzer wijkt af van de afbeelding op het routeboekje GR 561. Het is
vernieuwd.
Wij gaan direct de wallen op en dat levert een mooi zicht op de omgeving en de Demer. Iets verder steken we de rivier over en via een voetgangersbrug vlak naast het station komen we aan de andere zijde van de spoorlijn Antwerpen - Hasselt. Aan de overzijde gaan we direct naar het Fort Leopold. We zijn net aan het lopen en hebben al de tweede klim te pakken. Hier ligt een oefenterrein voor parachutisten en dat is te zien. Er hangen wat militairen rond een vrachtwagen. Kennelijk springen ze uit een schuitje, die onder een zeppelin hangt. Het springen zelf zien we niet, want we willen verder. 
Het is licht heuvelachtig, heerlijk om te wandelen. Bovendien is het bewolkt, maar prima wandelweer. Pieter krijgt voorlopig
het gelijk aan zijn kant.
Het gebied Zwartwater en Dassenaarde is in beheer bij Natuurpunt, zeg maar de zusterorganisatie van Natuurmonumenten bij ons. Ze houden de gebieden flink vochtig. Dat is goed te zien en te merken aan de modderige paden op de laagste delen. Bij een kleine maar dichte kapel bij Dassenaarde staat een zitbank. Mooi om te pauzeren met een fraai uitzicht over het dal, waar we net door heen zijn gewandeld. 
Een mooi pad van zo'n drie kilometer ligt vóór ons en voert ons door een mooi en bosrijk gebied. Sommige stukken zijn meer
open en zeer vochtig. Na een houten brug over een sloot loopt Henk vast in de modder: "Het gaat niet. Het komt bijna tot mijn
enkels". Henk terug en Jan is intussen al over de prikkeldraad afrastering gestapt. Via de weide gaat het beter. Het betekent
wel, dat we opnieuw de prikkeldraad barrière moeten overwinnen. Gelukkig verloopt het zonder kleerscheuren of andere calamiteiten.
Na het Jagershuis, een overnachtingsplek voor jongeren, komen we bij de Gerhagenvijver, een visvijver. Bij de vijver staat een uitspanning met picknicktafels. Een beheerder is op het terras bezig. 
Wij vragen: "Mogen we hier een boterham op eten?" Hij: "Natuurlijk, jullie mogen ook hier onder het afdak zitten. Da's
warmer". We maken er dankbaar gebruik van. Op onze vragen krijgen we een uitgebreide toelichting hoe het hier werkt: "De
Gemeente heeft het gebouwd. Wij mogen het exploiteren. We betalen geen huur, maar moeten wel zorgen, dat het netjes wordt
onderhouden". En dat moet gezegd "Het ziet er voortreffelijk uit". Wij krijgen zelfs veel informatie over de streek en de
mogelijkheden voor recreatie, vooral fietsen en wandelen. Onder meer wandelen langs "Stiltepaden" en voor gehandicapten. Er
is een Rolwagenpad, enkel voor voetgangers. We nemen aan, dat de voetgangers achter de rolwagens mogen lopen of dat er geen
fietsers op mogen komen.
Na de lunch verder, langs een levensgrote Harlekijn, over het drie kilometer lange pad. Er moet ergens een grot voor O.L.V.
van Lourdes zijn. We zijn bijna het bos uit, maar waar is de grot? Ron: "Kijk hier eens achter de struiken". Vanuit onze
looprichting ligt de Grot van Schoot vrijwel verscholen. De streek noemt de grot dus naar de Schoterheide, waarin het gelegen is.
Kennelijk voorziet het in een behoefte. Een gedicht getuigt hiervan: "40 JAAR GROT VAN SCHOOT" Lieve Vrouw van Schoot, Al 40 jaar komen mensen in nood Bij u met beden en smeken .... Enzovoort 
Vlak voor Vorst staat een overdekte picknicktafel, dus ideaal om te pauzeren. Gezien het gebruik en de geplaatste spreuken
is het vooral een jeugdhonk. Vlak naast ons een gebouw met een Bibliotheek en andere Gemeenschapsvoorzieningen. Vorst,
Gemeente Laakdal, heeft het zo te zien prima voor elkaar.
Na de wandeling door het kleine centrum met een enorme stevige kerktoren en iets verder het Gemeentehuis en zo, gaan we weer de natuur en de velden in. Langs de weg een gemeentelijke Bekendmaking, dat er bomen geveld mogen worden. Van die vergunning is duidelijk gebruik gemaakt. De bomen waren zo te zien duidelijk aan het rooien toe. Verderop in de weide is iemand druk bezig om het lichtere hout te verbranden. Het mag kennelijk en geeft een mooi plaatje. 
Het pad voert daarna door de Ossebroeken en Achter-de-Bergen. Via een slingerbeweging en een hoge viaduct gaan we over de
autobaan Antwerpen - Hasselt. Het laatste stuk naar de Brug Eindhout over het Albertkanaal ligt voor ons.
Langs de weg een bank en direct de vraag: "Jan, even pauzeren?". Jan: "Heel prima". Het wordt letterlijk genomen. Jan alleen op het bankje en de anderen mannen staan erbij. Er moet verschil zijn. Het laatste stukje gaat achter langs een industriegebiedje en is behoorlijk vervuild met rotzooi langs het pad. Gelukkig maar kort en vlak voor de grote baan, de N174 Geel - Diest, lopen over een parallelweg de laatste paar honderd meter naar de auto van Jan. We arriveren rond half vier en de grote vraag is: "Pieter, hoever hebben wij gelopen? Volgens ons fraaie routeboekje is het 18,9 kilometer!". Pieter: "Het is precies 20.530 meter". Wim meteen: "Heb jij de Garmin wel gecalibreerd?". Pieter: "Een tijdje terug heb ik dat gedaan. Het maakt niet zoveel uit". Dus we hebben een groot afstandsprobleem. Een paar honderd meter vanaf de auto tot de Schaffense Poort is extra. Daarna hebben we eigenlijk, dankzij de goede markeringen, géén meter verkeerd gelopen! Een volgende keer hebben we extra controlewerk! We gaan met de auto terug naar Diest om de auto van Wim te halen. Vervolgens nemen we vrijwel dezelfde weg als vanochtend terug naar Nuenen. Het verloopt vlot behalve een rotonde bij Geel. Voor de veiligheid of zo is deze rotonde voorzien van verkeerslichten. "Dat hadden ze niet moeten doen!". Een grote truck met oplegger moest voor rood stoppen en blokkeerde vervolgens alles. Enkele automobilisten zijn vervolgens niet bereid om ook maar een centimeter ruimte te geven, dus daar staan we. Eindelijk een gaatje, waardoor wij de afslag richting Turnhout kunnen pakken. Daarna geen problemen meer. In Nuenen zijn ze bij Schafrath al bijna klaar met de aankleding voor de Carnaval, dat komend weekend zal losbarsten. Wij genieten van hun heerlijke bitterballen en de bieren. Vandaag een mooi begin van onze nieuwe route en dat belooft wat voor het vervolg. En oja: "Pieter, geen zon gezien, vrijwel droog en prima wandelweer. Weerman, bedankt!". |
|||||