Vallestappers op het Grote Rivierenpad

Eindelijk weer een etappe van het Grote Rivierenpad. Begin maart was de vorige keer. Vakanties, fysieke ongemakken, ziektes en dergelijke waren de oorzaak. In de etappe van vandaag volgen we een aparte formule, want Jan loopt niet en doet de etappe per fiets in verband met zijn gevoelige knieën. Dit "nadeel hep z'n voordeel" zei Cruijff al. Jan rijdt met zijn wagen volgeladen en zijn fiets op de fietsendrager naar het beginpunt, zet de wandelmaten af en gaat vervolgens naar het eindpunt. Hij fietst de vier lopers tegemoet

Op het adres van Jan, nu de enige echte Vallestapper, zitten we om acht uur aan de koffie met koek. Even bijpraten en daarna vertrek. Binnendoor naar Son en met de A50 en N322 naar Echteld. Het beginpunt ligt bij het kruispunt van de Heersweg en de Waalbandijk.
Tegen tien voor tien zwaait Jan de vier lopers Henk, Pieter, Ron en Wim uit.

Jan gaat met zijn auto naar het eindpunt in Erichem. Fiets eraf en de drager in de auto. Hij gaat om ongeveer kwart over tien naar Tiel naar de aanlegsteiger van het pontje Pomona van Wamel-Tiel vv., het geplande ontmoetingspunt met het "loopvolk". In het wachthuisje is de geschiedenis van de pont uitgebreid toegelicht. Pomona is de Romeinse godin van de boomvruchten en al in het begin van onze jaartelling beschreven door Ovidius. Het verhaal over Pomona staat in zijn boek Metamorphosen. Uiteraard ligt in de Betuwe een relatie met Pomona in het stripalbum "Tiels Flipje en de Vrolijke Vruchten". Zo dat weten we ook weer.

De vier wandelmaten zien Jan vertrekken. We volgen een stukje Waalbandijk en lopen via een trap omhoog de Prins Willem-Alexander brug op. De waterstand van de Waal is laag voor de tijd van het jaar vanwege weinig regenval. Toch vrij veel scheepvaartverkeer. Na de brug linksaf over de trap naar beneden en onder de brug door.

Een paar honderd meter over de Waalbandijk afgelegd zien we een Rood-witte markering rechtsaf naar een 'struinpad' door de uiterwaarden. De gids geeft aan dat de afslag bij Wamel 2 km verder ligt. Toch volgen we de markering. Honderd meter verder stuiten we in het weiland op een blokkade in de vorm van een gespannen draad wel of niet onder stroom, dat is de vraag. Na enige discussie besluiten Henk en Ron de hindernis te nemen en verder te gaan. Pieter en Wim keren terug naar de Waalbandijk, vervolgen daar de route en nemen de afslag bij Wamel, de uiterwaarden in.

Henk en Ron zijn al struinend over een paar hekjes geklommen en moeten bij een paar huizen een tijdje op beide heren wachten. Vanuit de bovenverdieping van één van de huizen krijgen we van iemand een aanwijzing hoe de route verder gaat. We kiezen ervoor om over de zomerdijk te wandelen in plaats van langs de Waal. Bij Hotel-Restaurant het Veerhuis rechtsaf naar de aanlegsteiger van het pontje. Het vaartuig ligt aan de overkant, in Tiel.
We zien Jan al staan, maar moeten wachten voordat het scheepje naar ons toe komt.

Daar doodt Jan de tijd in een gesprekje met iemand, die met zijn brommer naar Wamel wil.
Even later ziet Jan aan de Wamelse kant enkele mannen, de wandelmaten. Een whatsappje van Wim: "Jan, stuur jij het pontje even deze kant uit". Enkele mensen zijn net op het pontje gegaan en die vertrekt naar Wamel. Jan bericht: "Hij komt!".

Het pontje legt kort voor twaalf uur aan Tielse kant aan en de Vallestappers worden herenigd, zodat ze samen de tocht kunnen voortzetten. We gaan Tiel binnen door een zogenaamde coupure, waar bij hoogwater de dijk kan worden afgesloten, zoals bijvoorbeeld in 1995.
We lopen in de richting van de kerk, de Sint Maartenskerk. De toren staat een beetje uit het lood. Wij denken, dat een deel van het schip van de kerk is verdwenen, omdat in het gras de funderingen herkenbaar zijn gemaakt. Volgens Wikipedia is de kerk echter nooit volledig afgebouwd. De 47 klokken van het carillon, die we horen, zijn gegoten bij de klokkengieterij van Eijsbouts in Asten, dus een Brabantse inbreng.

Vlakbij de kerk in het Kastanjelaantje staan twee banken met afbeeldingen van een stripverhaal van Flipje. We maken er gebruik van voor de lunchpauze. In de zon is het hier prima uit te houden met vlak voor ons een watersingel.

Wij vervolgen de route door Tiel. Tiel heeft nog een dorps karakter. Aan de Lingedijk ligt een oud kerkhof uit "Anno 1786", genaamd "Ter Navolging". Ter aanmoediging staat boven de ingang de tekst:

We lopen door een straat, de Lingedijk, steken het spoor over en gaan pal naast het spoor via een smal paadje naar de Doode Linge. Deze Doode Linge blijven we volgen. Jan is "eerste verkenner" en fietst een eindje vooruit. Vervolgens sluiten de lopers weer aan.
De Doode Linge eindigt bij de hoge geluidsmuur van de A15 en de Betuwespoorbaan voor goederenverkeer. We gaan met een trap omhoog. Pieter helpt mee de fiets omhoog te duwen, waarna we met een viaduct deze infrastructurele werken oversteken.

Het Zoelensepad, een weggetje, brengt ons naar Zoelen. Vlak voor Zoelen zien we eindelijk de Linge. Helaas geen pad langs deze rivier.
In Zoelen gaan we het Landgoed Soelen in. Het pad komt uit bij het kasteel. De kasteelgracht van het mooi gelegen kasteeltje wordt momenteel uitgebaggerd en schoon gemaakt door Staatsbosbeheer.

We verlaten het landgoed. Via enkele landbouwwegen gaan we richting Erichem. Even langs de Provinciale weg en daarna weer linksaf over een half verharde weg. Het laatste stuk pad is zodanig met een zwaar hek afgezet, dat er alleen voetgangers kunnen passeren. Jan neemt met zijn fiets een parallel gelegen asfaltweggetje.

In Erichem is Jan bijna klaar met de installatie van de fietsendrager, wanneer Henk rond drie uur aan komt. Hij is even flink doorgestapt. Pieter geeft even later de cijfertjes: 17.420 meter gelopen met een gemiddelde snelheid van 4,1 km per uur.
Op zich is de combinatie van lopen en fietsen goed bevallen. De onderbreking door de Waal hebben we prima opgelost. Als we geen pontje hebben is nog simpeler. Bovendien is er nu maar één auto nodig.

We gaan terug naar Nuenen via de A15 in Westelijke richting en vervolgens de A2 naar Eindhoven. In Nuenen genieten we op het bekende adres aan Het Park bij Café Schafrath van enkele biertjes met de welverdiende bitterballen.

Pieter gaat over een paar weken een afspraak regelen voor etappe zes. Dat wordt dan januari 2019!