| |
|
Vallestappers op het Grote Rivierenpad
|
Jans verslag van etappe 2: Wyler - Oosterhout |
dinsdag 6 februari 2018
Een maand geleden de eerste etappe afgelegd en vandaag lopen we de tweede. Pieter heeft ons uitgenodigd om half acht voor de
vertrouwde koffie met een lekkere peperkoek. Het is prima wandelweer: droog, vrijwel helemaal helder en lichte vorst. Iedereen
is daarop gekleed. Snel op weg naar Oosterhout. In Nuenen staat rond dit tijdstip al een file richting Eindhoven-Woensel. Wij
gaan binnendoor via Nederwetten, Son en Breugel naar de A50 richting Nijmegen. De rit verloopt vlot en zonder de navigatie te
gebruiken vinden we het eindpunt in de Pastoor Savenijelaan in Oosterhout. Wim rijdt ons via Lent en Nijmegen naar Wyler, net
over de Duitse grens. In Lent een file naar de Waalbrug toe, maar daarna gaat het soepel. Wim parkeeert zijn auto in de
Viehsteege en rond half tien starten we.
Meteen een kleine trap op. Via de Oose Wall, een smal pad achter een huis en langs weiden. Drie grote joekels van honden
zien ons liever niet en laten dat goed merken. Gelukkig is het hek stevig en hoog genoeg.
Een klein stukje Wyler en daarna het glooiende landschap in van de stuwwallen, gevormd door de ijstijd. Het lijkt een beetje
Zuid-Limburg. Een boer passeert ons met een tractor met daarachter een flinke giertank. Even verder rijdt hij het uit over zijn
land, dat nog net in Duitsland ligt. Wij lopen op het asfaltpaadje vlak langs zijn sterk geurende akkerland. De grond is
bevroren, maar in Duitsland gelden kennelijk andere regels voor het uitrijden van gier.
Het asfaltpaadje wordt een hobbelig pad met keien en grind. Wij zijn in Nederland en inmiddels is de route met de bekende
wit-rode markering aangegeven. We klimmen naar de Duivelsberg met daarop een Pannenkoekenhuis met dezelfde naam.
Hier op de stuwwallen in het Rijk van Nijmegen hebben we eerder gelopen met het Pieterpad en het Airbornepad. Het is nog steeds
mooi en wij lopen ongeveer over de volle lengte van deze wallen naar Nijmegen.
Het klimt en daalt flink en we moeten heel wat trappen overwinnen, omhoog en omlaag.
Af en toe een open gedeelte met wat grasland en een pittoresk gelegen boerderijtje.
Op zo'n plek genieten we voor onze eerste stop van de heerlijke stroopwafels van Wim.
Enkele jonge vrouwen passeren ons. Jan: "Zo, wandelen jullie hier ook door het Filosofendal". Reactie: "Echt waar?". "Ja,
hoor, misschien merk je het wel zo direct". Het is overigens wetenschap, afkomstig uit het wandelboekje.
We gaan weer op pad. Beneden in een volgend dal staat een witte paal. Borden wijzen de richting aan waar Nederland en
Duitsland liggen.
Op twee andere borden een spreuk met een aanmoediging: "Laat Vriendschap heelen, Wat Grenzen deelen".
Vlak ernaast staan sneeuwklokjes een beetje verkleumd door de kou.
Al klimmend en dalend over de stuwwal passeren we het lager gelegen Beek en hebben af en toe uitzicht op de Ooijpolder met
het kerkje van Persingen. Bij dat kerkje hebben we destijds gepauzeerd tijdens een etappe van het Airbornepad.
Het stijgen en dalen is goed te voelen in onze benen en de gemiddelde snelheid daalt in gelijke mate. Pieter meldt het af
en toe: "We hebben gelopen met een gemiddelde van 3,8 km per uur". Het is niet anders.
In Ubbergen passeren we het Witte Kerkje, waar je volgens een vlag kunt trouwen, herdenken, vergaderen, exposeren, musiceren
en deelnemen aan workshops. Zo te zien geen kerkdiensten meer.
Nog steeds in Ubbergen passeren we op de Rijksstraatweg een Tolhuisje, althans volgens een bord: MOTORRIJTUIGEN MOTORWIELEN HALT TOL
Het Tolhuis is uit vervlogen tijden. De slagboom is weg en iedereen rijdt vrolijk voorbij.
In Ubbergen staan aan de Pompweg enkele banken in een halve cirkel en dus een ideaal punt om te pauzeren. Tijdens de pauze
passeren ons vier vrouwen. Zij lopen eveneens het Grote Rivierenpad in tegenovergestelde richting en zijn in Lent begonnen.
De dames: "Zo direct krijgen jullie nog een flinke heuvel". De dames kunnen hun borsten nat maken. Ze krijgen zo direct heel
wat daal- en klimwerk voor hun kiezen. We wensen hen het beste toe en krijgen ze geretourneerd.
Na de verdiende pauze alen we eerst tot aan de grote weg Nijmegen - Kleef, de N325. We lopen Ubbergen uit en Nijmegen in.
Henk en Wim lopen een routeaanwijzing voorbij, die wat verborgen op een poort staat. Wij gaan door de poort en na een klein
stukje moeten we opnieuw door een tweede poort, een typisch paadje, en komen uit op een asfaltweg, de Beekmansdalseweg.
Deze weg klimt flink. Bovenaan gaan we naar rechts verder in de richting van Nijmegen. Overal, zowel in Ubbergen als hier
staan grote villa's en appartementengebouwen. Aan de Ubbergseveldweg, de Sterreschansweg en de Batavierenweg krijgen we
eindelijk één van onze Grote Rivieren in het vizier, de Waal. Eerst nog tamelijk ver weg, maar al lopend steeds dichterbij.
Zie de foto's op de fotopagina.
We steken de wegen van het verkeersplein, het Keizer Traianusplein, voor de Waalbrug over naar het Valkhof. Links het monument
van Jan van Hoof, de verzetsheld, die samen met anderen heeft voorkomen, dat de Waalbrug zou worden opgeblazen door de Duitsers.
Het Valkhof is bekend want met het Airbornepad zijn we hier ook geweest. Een mooi zicht op de Waal met de brug. Aan de overzijde
bij Lent is de dijk verlegd en heeft de Waal meer ruimte gekregen.
Het water staat behoorlijk hoog en de Waal maakt gretig gebruik van deze uitbreiding. Bij Lent staan daardoor huizen op een
eiland, maar alles is met mooie bruggen, boulevards en paden prima bereikbaar. Ideaal om daar eens te gaan fietsen of wandelen.
Op de balustrade van het Valkhof staan dichtregels van Constantijn Huygens in het Latijn:
HIC STETIT HIC FRENDENS AQUILAS HIC LUMINE TORVO CLAUDIUS ULTRICES VIDIT ADESSE MANUS
Op internet zijn tegenstrijdige verklaringen te vinden. De vertaling en verklaring in de Gelderlander lijkt het meest
plausibel: "Hier stond hij, hier zag hij knarsetandend de adelaars, hier zag Claudius met grimmige blik de wrekende legers naderen".
Een andere bron meldt vrij vertaald betekent het: 'Hier stond Claudius en zag hij knarsetandend met grimmige blik de adelaars
en de wrekende troepen naderen.'
Er staat nog een ander Latijns citaat van Huygens op de balustrade en die is in ons verslag van het Airbornepad opgenomen
(10de etappe op 5 augustus 2005).
De Latijnse spreuken verwijzen ook naar het Romeinse verleden. In het begin van onze jaartelling waren hier grote Romeinse
legers gelegen. De Via Romana en borden met informatie verwijzen naar deze periode, waardoor Nijmegen claimt de oudste stad
van Nederland te zijn. In 2005 hebben ze het twee duizend jarig bestaan gevierd.
Via trappen dalen we af naar de Waalkade, waar een Pannenkoekenboot uitnodigend ligt. Daarnaast enkele Rijn-cruiseschepen.
Henk, Wim en Pieter lopen al discussiërend de afslag van onze route voorbij. Wij moeten linksaf omhoog via de Grotestraat en
vervolgens rechts via straatjes en trappen naar de Sint Stevenskerk. Op de Grote Markt met de Waag worden feesttenten opgebouwd
voor het naderende carnaval.
Enkele fraaie gevels zijn hier te bewonderen. Na een dubbele poort gaan we rechtsom via St. Stevenskerkhof, een straatje om de
kerk heen.
Via de Zuiderkerktrappen weer naar beneden.
De Lange Hezelstraat brengt ons via straat met allerlei winkeltjes,
eettentjes en dergelijke naar het Joris Ivensplein. De in Nijmegen geboren Joris Ivens is filmregisseur en maker van vooral
documentaires. Ondanks verre reizen bleef Nijmegen een geliefde plek voor hem blijkt uit een vereeuwigde spreuk op dit plein.
Wij gaan terug richting Waalkade, dat gedeeltelijk is afgezet voor het te verwachten hoogwater. Met trappen omhoog naar de fiets-
en voetgangersbrug, die aan de spoorbrug is opgehangen.
Vanaf de brug een mooi zicht op Nijmegen, de Waal en de dijkverlegging bij Lent. Het is nu extra imposant door het behoorlijk
hoge waterpeil. Een trap naar de oude dijk met daarop enkele huizen is afgezet met hekken. Jammer, want het zou een mooie
alternatieve route zijn geweest naar Oosterhout. Van de andere kant maar goed ook, want het is de vraag of Pieter met deze
routeafwijking akkoord zou zijn gegaan.
Derhalve ter hoogte van de rivierdijk aan de Lentsezijde naar beneden.
Wim wil even pauzeren: "Ik heb last van een beginnende
kramp in mijn benen". Pieter toont ineens andere kwaliteiten. Hij begint direct met een beenmassage. Wim: "Heb je dat meer
gedaan"? Pieter: "Ook wel op andere plekken", maar dat hoeft hier niet.
Op een betonnen sokkel in de lager gelegen weide staat een mini-boerderij, die je hier in de Betuwe wel meer ziet.
Hier op de dijk heeft de wind meer vat op ons, maar gelukkig hebben we die grotendeels in de rug als we richting Oosterhout lopen.
Links veel water en de skyline van een elektriciteitscentrale en kranen van de haven. Rechts de restanten van een voormalig
fort. Boven de onderdoorgang staat met een woordspeling toepasselijk "Lent of Hope and Glory"
We passeren een oorlogsmonument, herinnerend aan het oversteken van de Waal op 20 september 1944, waarbij veel Amerikaanse
soldaten van onder meer de 82ste Airborne divisie zijn overleden.
Pieter komt hier goed aan zijn trekken. Het wemelt er van reigers. Overigens zien we ook veel ganzen.
Ter hoogte van de Waaiensteinkolk, een plas in de uiterwaarden, moeten we de dijk af. Het traject naar het landgoed Huis
Oosterhout staat onder water en is onbegaanbaar. Wij vervolgen onze route over de Waaldijk en gaan ter hoogte van Oosterhout
de dijk af. Langs de Oude Groenestraat staan prachtige knotwilgen. Ron kan hier zijn hart ophalen. Wim: "Onbegrijpelijk dat
er nog leven in zit", want van verschillende stammen is bijna niets meer over.
Wij lopen om het recreatiepark Tergouw heen. Een fietspad brengt ons in Oosterhout. Rond de klok van drie uur zien we de auto
van Henk in de Pastoor Savenijelaan staan. Tijd voor Pieter om enkele kengetallen van zijn Garmin GPS te lezen: "We hebben ruim
18 kilometer gelopen met een gemiddelde van 3,9 km per uur".
Enkele wandelschoenen worden omgewisseld voor gewone en daarna zet Henk koers naar de Viehsteege in het Duitse Wyler. Gelukkig
geen file op de inmiddels bekende route. De rest van de wandelschoenen worden uitgedaan voor gewone en daarna rijdt Wim voorop.
Hij pakt de weg via Groesbeek en Malden naar de A73. Ondanks een filemelding op de A73 verloopt de rit naar Nuenen zonder problemen.
In Nuenen is Café Schafrath al bijna helemaal gereed en aangekleed voor het carnaval, dat vrijdag zal losbarsten. Wij genieten van
de vertrouwde bieren en bitterballen. IJs en weder dienende leggen we over 14 dagen de volgende etappe af.
Terug naar boven
|
|
|